ARGIA ILUNPEAN AGERI DA

Gauak soineratu du

soineko zabala:

beltzez badatorkigu

bildurik egala.

An ditu edergailu

ilargi garbala

ta begi-betegarri

izarrez magala.

Belen'go bazterretan

gauaren betea!

Artzainak zeuden ernai

zaintzen artaldea.

Aingeruen bitartez

ezagupidea

entzunda, gurtu zuten

Mari'ren Semea.

Gau betean eztugu

eguzki ederrik:

ontan badakusagu

Belen'en sorturik:

Gabeko amabiek

io-ala, zerutik

etorri zan Iainkoa

gizargi eginik.

Alakoxe gau batez,

iluna bazterra,

Nikodemo'k badakus

Iesu'ren ederra:

Gaulen zoragarrian

dirdaika eskerra,

Iaungoikoagana zan

bildurti ankerra.

Zorionekoa zu,

urrungo laguna,

gaupean argi-bila

zinan sinestuna!

Egundo ez bezala

gauean eguna

arkitu baitzenuen

Iaungoiko biguna.

Gau ortako argiak

damaizu aintzina,

egun batez dukezun

adore gordina.

Gurutzean ildako

Iesu, zam(a) arina,

besoetan ietxiko,

gogoan zotina.

Argi biurtuz gaua

badator Pazkoa,

Iesukristo pizturik

ager zanekoa.

Gau orrek aizatzen du

beingoz gorrotoa

ta sortzen zeru-lurren

adiskidegoa.

Gau berandu minean

neronek orobat

zeruko Eguzkia

idoro ba'zintzat!

Ogendun dan gizonak

al duen bezainbat

laungoiko laztanakin

izan ba'nendi bat!

Ilunpean dagoen

euskaldun ergela

argitan iar dezadan

kendurik ustela.

Legorretik ezera

badabil igela,

norberak iabe baitu

betiko sabela.

Gau erditsuan ixil

entzuten dut eztai

—deia: gogo gurbila

atera da ernai.

Buruko adatsean

intz-tantoak dirdai,

ate-ioka dut Iauna,

noiz irikiko zai.

Iainkoaren inguru

ilargi-larraina

bezala gaua omen,

zoragarri baina.

Sartuko ba'nintz bertan

murgiltzeko aina,

itsaso zabalean

iduri arraina!

1961 Miarritze'n

© Iokin Zaitegi