AUZOKO ERREMENTARIA

                        («The Village Blacksmith», Longlellow)

Gaztaiñondo zabal baten itzalpean,

agiri da auzoko sutegia zutik;

gizon gordin bat da errementaria,

eskutzar zaintsuak berak ditularik;

beraren besoen giar errotsuak

burni-litsak bezain kementsuak zetik.

Aren illea arro, beltz eta luzea,

aritz-azala antzo, arpegi zimurra:

bekokia izerdi zindoak bustirik,

aal duna irabazten gizakume zurra:

edonori buruz-buru so dagio,

iñori ordaiñik ezpaitio zorra.

Egunak yoan ta egunak etorri,

aren auspo-putza dantzuzu gau t'egun:

ta dardaratzen dun mallu aztunaren

tanka-tanka neurtu ta astiroa entzun:

txadontzaiak yo oi dun kanpaia dirudi,

euzkia sartzean arratsaldez iliun.

Ikasgutik aurrak etxeratzekoan,

ate iriki zear dana begiratzen:

sugarretan dagon suteia begiztu,

auspo-orroak entzun, ta egaz dagiten

txinpartak eskuaz artu oi ditute,

iduri algotza larraindu-ondoren.

Elizara doa, beti, yai-egunez,

ta seme artean yarri oi da arotza:

txaunburu yaunaren otoi ta itzaldiak

aditu ta alaba onaren abotsa

koruan abesten bai-dantzu pozarren:

atsegin-bitsetan blei-blei du biotza.

Durunda dagio aren amatxoren

abotsak, zeruan kantari, bezala:

artaz berriz ere oroibearra du,

illik illobian betiko datzala;

ta negar- malko bat esku latz maskurraz

begi ertzetatik kentzen bereala.

Nekez, pozez eta naigabe artean,

aurrera bizitza barrena badoa:

arratsalde oro bukaturik uzten,

goizero asita dakusan arloa:

gogatsu ekiña, bearrik burutuz,

sariz yasotzen du gaualdiko loa.

Azaldu didazun ikaskizun ordez,

eskerrak egiten dizkitzut, laguna:

guk ere, bizitza-sutegi gorian

landu bear dugu gure zori dana:

egikizun eta oldozpen bakoitzak

bear dute yo ta yo ingure ozena.

San Salvador, 1943

© Iokin Zaitegi