AGURE BATEN NAIAK

Ba al dakin zer opa dudan, alabatxo?

Etxe lerdenik ez, ez urre gorririk,

intxaur-enbor-zurez egindako maian,

ez eper, ollaxko ta bildotx-atalik.

Gatzaga-gañeko Leniz ibarrean,

lur yori malatzez inguraturiko

basetxe txuria, gaztaiondo baten

itzalpean, naiko zaidan, alabatxo.

Edurne ezpain eder eta maratz ori!

goazen basetxe ortara! Zarra naun!

Irurogei bidar neguak yotako

agureak ezin txit gordiñik iraun.

Nire adats-tximak, elurra bezainbat,

zuriak bai-ditun: ta nire matrallak,

aritz-zugatzaren orritxo mardula

bezain zimel, zimur eta beltzaranak.

Bidetxigorreko sasietan dauden

basakaran eldu-ariñen antzeko

begi urdin oiez nire gurasoen

basetxe txurian al naun xuspertuko.

Ibar zokoetan, belar orlegia

moztu-ala yaten ari dan beiaren

arnasea bezain legun samurra dan

ire arnaseak nerau beroturen.

Ta zoriontsua, ziñez, izango naun,

basetxe'an alan bizi oi naizela,

ire ezpain oietan ma kutuna eiaz,

neuganatzen ba'den erio ankerra.

1931, Merida (Venezuela)

© Iokin Zaitegi