KARDANTXILLO

 

Leio erdiko burni-kaiolan itxirik,

kardantxilloa abeslari:

bakarrean ta beltzuri,

begien betegarri zelaiak izanik.

 

Eguzki itzali arte, kantari txoria,

zelaiari begiraka;

eta berak oartzaka,

alaituaz ari da etsai-yauregia.

 

Ingurun, Udaberri: zeru, argiz oztin,

eusko-oianak pozez sur-mur,

biotz barna nexkak samur,

itsaso paketsua, ortzi iduri, urdin.

 

Bei taldeen murrusa, mendi-ots goxoa

eltzen zazkit belarrira;

basatxorik poz-ikara,

saillean zeru barna giro onez baidoa.

 

I, berriz, kardantxillo, kaiolan oldozkor:

zoritxarrez ez duk lagun

oianeko azkatasun;

espetxeruntz atsegin-sorgiñik ez dator.

 

Abestu eta abestuz... orrela zimeltzen

bizi-lora ederrena.. .

poz-katea duk etena:

Kardantxillo! Idiaketz ire antzekoen!

 

Gaztaroko parreak ta maite liraiña

atarian utzi bear:

espetxean lagun-bakar

negar zotin gabeko atsekabe miña.

 

«Onela badiyoa bizi-udaberri...

nere etxean, arrotz antzo,

biotz-illun igaroko

bizitza, aintzatzearren euskoen aberri.

 

Gaurko illunabarrean nere erritxoan yai:

txistu-otsen durundia,

zeru barna etorria,

urrundikan, bederen, entzun-iduri nai.

 

Gazte talde osoa bidetxigor zear

alai doa yai-soiekoz;

eta alkarren irri zantzoz

biotzak atsegiñez gaiñezka ler bear.

 

Baña, ni, bakar, zelai alderuntz begira:

maite-pozak gerorako,

benetan, utzi bearko:

artean itzalpean, ametsez gogora!»

 

Euzki, mendi atzetik, izpiak bialtzen:

kardantxillo! margoz margul,

eztarria, berriz, mintzul

biurtzean, aberri-euzkik argituren.

 

Marneffe (Belgique)

 

 

 

© Iokin Zaitegi

 


www.susa-literatura.eus