KARDANTXILLO
Leio erdiko burni-kaiolan itxirik,
kardantxilloa abeslari:
bakarrean ta beltzuri,
begien betegarri zelaiak izanik.
Eguzki itzali arte, kantari txoria,
zelaiari begiraka;
eta berak oartzaka,
alaituaz ari da etsai-yauregia.
Ingurun, Udaberri: zeru, argiz oztin,
eusko-oianak pozez sur-mur,
biotz barna nexkak samur,
itsaso paketsua, ortzi iduri, urdin.
Bei taldeen murrusa, mendi-ots goxoa
eltzen zazkit belarrira;
basatxorik poz-ikara,
saillean zeru barna giro onez baidoa.
I, berriz, kardantxillo, kaiolan oldozkor:
zoritxarrez ez duk lagun
oianeko azkatasun;
espetxeruntz atsegin-sorgiñik ez dator.
Abestu eta abestuz... orrela zimeltzen
bizi-lora ederrena.. .
poz-katea duk etena:
Kardantxillo! Idiaketz ire antzekoen!
Gaztaroko parreak ta maite liraiña
atarian utzi bear:
espetxean lagun-bakar
negar zotin gabeko atsekabe miña.
«Onela badiyoa bizi-udaberri...
nere etxean, arrotz antzo,
biotz-illun igaroko
bizitza, aintzatzearren euskoen aberri.
Gaurko illunabarrean nere erritxoan yai:
txistu-otsen durundia,
zeru barna etorria,
urrundikan, bederen, entzun-iduri nai.
Gazte talde osoa bidetxigor zear
alai doa yai-soiekoz;
eta alkarren irri zantzoz
biotzak atsegiñez gaiñezka ler bear.
Baña, ni, bakar, zelai alderuntz begira:
maite-pozak gerorako,
benetan, utzi bearko:
artean itzalpean, ametsez gogora!»
Euzki, mendi atzetik, izpiak bialtzen:
kardantxillo! margoz margul,
eztarria, berriz, mintzul
biurtzean, aberri-euzkik argituren.
Marneffe (Belgique)
© Iokin Zaitegi