KONTZIENTZI USTELA

Gauan erdian ames gogorrez

urratu bear gorputza,

erdi itxarrik izerdi larriz

taupada baten biotza.

Burua jaso, ez dago iñor

inguruan, dana utsa;

arrokerizko itz gogorretan

agiñai kirrizka-otsa.

Arrokerizko aundi-gurian

kontzientzi ustel bat lotan,

baña norbaitek zirikatzen dau

amesen bidez barnetan.

Min zorrotz on kenduko daben

indarrik ez dau topetan,

naiz-ta agiñai kirrizk eragin

amurruzko indarretan.

Alperrik dira ezitasunak,

alperrik gure indarra,

kontzientzi ' ontan zerbait badago

ondo ausnartu bearra.

Geure egintzak dirala bide

jarri badogu negarra,

on da geure barne ixillean

zirikatzen gaitun arra.

Barruko kezka on kentzeko

ez al da ezer egongo?

Kontzientzi on garbitu arte

ar on ezta juango.

Eta zer egin? Jarri doguzan

negarrak kendu lenengo,

eta orduan erri batentzat

gizonak gara izango.

                        (1971, Urtarrilla)

© Balendin Enbeita