NERE BISITARIARI

(Saphoren ahoz)

Zatoz berriro nigana, galdu hori

basa-piztien begiekin, zatoz ilean haizea duzula.

Hurbil zaitez berriro, animalia eder baten antzera,

zure mutiko-ezpainetan ezti gertatuko diren

hitz lizunak neri belarrira esatera.

Zuhaitzez haraindi gaua erortzean,

udaren azken amiltzea balitz bezala,

eta airea lokatza bezain lodi izango denean

amorratuaren modura besarkatu nahi zaitut

eta zure estatua-gorputza kupidarik gabe arakatu

eta zure gorputzeko gune bero eta lokartuak ferekatu

eta zuganaino igo arrastaka, galdu arte,

gizonek, erositako gorputzei esan ohi dieten

hitz berberak murmurikatuz.

Barkatu, agian beste zerbait esan beharko nizuke lehendabizi,

—agian: erotzeraino desio zaitut,

haur batek kutxa itxi bat desio duen gisa—

eta gero, laztantzen zaitudan bitartean, eta zuk

—ez nigatik— irribarre bat ezpainetan duzula

pentsatu, une labur batez besterik ez bada ere,

agian arrazoi duzula, agian amodioak

faltsua izan behar duela beti

edota traketsa, madarikatua izan nahi ez badu.