KOKTELERAREN EZTANDA

Gurea izan zen kantua entzuten da.

Negu bateko oroitzapenak.

Nik begietara begiratzen dizut, eta zuk

besteekin hizketan jarraituz, ez duzu ezer ulertzen.

Burua alderatu behar izan dut

agian lotsatu beharko ez nindukeen

zerbait ezkutatzeko,

eta presaka, beste kopa bat eskatu dut,

honezkero nabariegia izan behar duen

urduritasunez.

Eta denbora badoa aurrera.

Zer geratuko ote da guzti honetatik

hogeitamar urte betetzen ditudanean

eta, gaur bezala, eskuartean zerbait izatea

dagoeneko hain garrantzizkoa ez denean

eta bai berriz, nik bilatzen dudan bezala bilatzea

beste mahai batean beste begi batzuen konplizitatea.

Argi-urratzeak agian ekarriko didan

azken-amiltzearen zain nagoela

zirrara zantzu bat somatzen dut

eta itxaropena,

kamareroak, korbata okertuta eta erdi mozkorturik,

hutsune ezinezko bati begira,

azken kopa hori nahastean,

koktelerak azkenean eztanda egingo duela.