Tiberiades kantari

Ni itxas apal bat naiz.

Tiberiades.

Mapa zaharrak etzidaten eman

                                      izenik.

Diotenez

          Erromako

          erregexka

                  baten

          omenez

                  ezagutzen naute.

Oxina bezin

          umila naizen

          itxas apal bat naiz.

Jeografo eta poetek

          ez naute

                  inoiz kantatu.

Ni, gizonaren

          lehen abenturak

          ikusiaz jaio nintzan

          kuaternarioan.

Jordan ibaia nere seme da.

Arrantzale

          suzko

                  batek

nere erraietan utzi zitun behin

                  zandali bi.

Neri nazka ematen dit

          euriak,

          txiki izateak.

Larru gordinezko bi zandali,

          behatz bitarteak

          odolez gorri.

Jordanen bainu bat hartu

ta bere lagunekin

etorri zan nere hondartzetara.

Umil senti nintzan,

Ermongo mendiek

          ez dute gatzik.

Bainu bat Jordanen

          hartu

                  ta

                    eder

                    etorri

                      zan.

Bainan Ermongo mendiek

ez dute gatzik.

Ni Tiberiades,

esku zuloan kabitzen

                naizen

itxas txiki.

Bainu hartu berri etorri zan

lagunekin.

Nere uren gainean pasa zan

pospoloaren esnatzea bezela.

Nere uretan utzi zun

                          sua!

Sabela

          goxoki

          zapaldu zidan.

Ez nion

          birjintaterik

          zabaldu,

alperrikakoa zan.

Poeta haren hitzala ere

nere hertzetan

gorderik

damakit.

Maiteki,

pauso beroz

zagal

zitun

nere urak.

Maiteki

goxoki .

Sarritan

nere hertzetan

pasea ohi zan.

Ez nion

          birjintaterik

zabaldu

          alperrik bai zan.

Goxoki

          pasa zan

          nere ur gainean.

Odoldutako bi zandali

utzi zitun.

Odoldutako bi zandali

nere hertzetan.

Ni Tiberiades naiz

esku barruan

          gorde liteken

          poema bat.

© Xabier Azurmendi