Xabier Azurmendi

Urrea maite etzutenei kanta zien Jesusek kantu hau

Itxas gainean

jarrita

maitasunez itxaronen dut,

urteek ile zuriz

jantzi arren,

errekaren zuztarretan.

Txalupatxo baten gisa,

ez arrau ez bela,

uraren kapritxora,

presarik ez dun

nomada bezela.

Maite kantetan

itxaronen dut

udaberriren batekin

datorken

maitasuna.

Nere txalupa hau

uraren

loisinek

eta laztanak

gastako

didaten bitarte.

Ezer ez balego

geroan,

bizitza

masusteen laztana bezela

galduko balitz,

maitasuna, belar gainean

karizi

huts

balitz.

Nahiko sari duk

on izatea

izar hoztuen basamortuan.

Hiltzeko jaio zan gizona,

eguzki lorea baino edarrago bai da.

Ikusle batek. — (Sudur puntatik zerion tantoa eskuburuz garbituaz)

Arraioa! Nor ote duk gazte hori? Sagardotegiko bertsolaria zirudik.

Beste ikusle batek. — Hain ezpain ederreko poeta nor duk?

Herriak (koruan). — Hitza Haragi egin zan eta gure artean jarri zun etxabola.

Beste ikusle batek. — Har zak baso bat ardo, poeta.

Herriak (koruan). — Hitza Haragi egin zan eta gure artean, jarri zun etxabola.

Kondairaegileak. — Bertsolari harek, lira eta kantuak utziaz,

zin egin omen zun, zandaliak hartzera berriz etorriko zala,

zandaliak

lira eta

traje beltzitua.

Beragan siniste dutenek, trajea eta zandaliak berriz jaso ditzaten.

Ikusle batek. — Inork ez beza poeta beltxexkaren lira ikutu.

Herria (koruan). — Jainkoa gizon egin zan eta gure artean jarri sun etxabola.