Azken oporra

Herriak bildu egin dira.

Euria pasatzen denean,

itxaso handitik mendia gora,

Euskalerriko herri koxkorretan

herriak biltzen dira biguinki

sukaldean.

Gelditu egiten da lana,

gelditu,

ta aberatsen kotxeak

intzirika pasatzen dira kalean.

Oi! Eraso zabalak ez ditu garbitu

euskal herrien kaletan

langile nekatueri

etxerakoan, bekokietatik,

begi igartuetatik

labaindu zaizkien

gorrotozko pentsamentu latzak.

Isekaz bezala, harro harro,

su batean

pasatzen dira kotxeak,

zipriztin zarraztak jasoaz,

eskinan pobreen lotsa jazartzen.

Alfer alferrik bustitzen du

euri bedeinkatuak

nekazari santuak

soro gozoan utzitako goldea.

Euri ostean

berriz dira kaleak beteko

motor eta bizikletaz

eta jendeak

lanera joango dira.

Makinari, orduari,

jauntxo zipotz hari,

beharrari obeditzeko.

Egunen batean, halare,

euriaren ondoren gizonak

etxean egongo dira.

Andreen lotsari,

haurren negarrari,

ez diote jakingo

zer erantzun,

bainan gizonak

etxean egongo dira.

Kaleetan

ez da kotxerik pasako.

Gizonen bat korrika,

ausaz, tiroren bat,

eta ezpaloi ertzean ura

gorriturik etorriko da.

Haizea ixildutakoan

ez da sukaldeetan gehiago

euri zurrumurruaren otoitza entzungo.

Gau harek ez du izarrik

izango, ez lorik, ez atsedenik,

ez, ez,

ta goizeko eguzkia

odolez ikusiko da

zelaietan zabaltzen

poz berde bat,

esperantza, gorri-gorri.

Nork daki orduan ez ote diran

langileak atera irtengo

egun berriaren argira

etorkizun libre bat zuri-zuri

hasteko.

II

© Joxe Azurmendi