|
XIV
Badakigu gordeta dagoela, gaineko
sabai harrigarri batean, erresuma dena
amaraun lodi eta hotzarena,
hiru ankadun kobrezko suontzi zahar bat,
aintzinako suontzi zahar erdoiz betea orain hartzea
poliki-poliki, baina atsedenik gabe egunen batean
zoritxarreko negu kupidagarri han Sepharad-en.
Gaur zartaginean astiro egosten da,
seme gosetien aho zabalen aurrez aurre,
taupaden eta itsasoko ekaitzen
erdian hartu genuen xehekeria urritua.
Arrainak hiru direnez, suontziaren oinak bezala
eta bakoitzari bere izenez deitzen diegu
—letra tipi eta klaru batean idatzi duguna—
justizia, eta zintzotasuna, eta lana.
Aharrausiz dauden gazteak gomitatu ditut mahaira
eta agintez erakutsi genien janari eskasia,
horrela gose zerbait baretu dezaten,
eta piztu dezatela gero, kikildurik beldurrezko eskuekin,
argira eta haizera idekita gela ahantzia,
lehen eta betiko ikatzak hiru oineko suontzian. |