CABARET-BERDE-ENEAN,
arratsaldeko bostetan
Bazen zortzi bat egun
bideko harri koskorretan
botak nituela urratu
Charleroien nintzen sartu
Cabaret-Berde-Enean
gurina eta urdaiazpikoa
otartean doi epelduak
berehala nituen eskatu.
Pozik, mahaiazpian zangoak
luzatuz, tapizeriko irudi
txit xumeei nengoen so.
Liluratu nintzen zeharo
diti oparo eta begi argiko
neska hura ikustean
ez zen, alafede, musu batek
izutzen duen horietakoa
kolore biziko azpilean
gurina eta urdaiazpikoa
irritsu ekarri zizkidanean,
urdaiazpiko xurigorria
baratxuriz ozta hornitua
eta pitxar bat txit handia
aparra zeriola goraino,
eguzki berantiarrak
izarniatzen zuelarik
bere azken errainoz.
|
Au Cabaret-Vert, cinq heures du soir.
Depuis huit jours, j'avais déchiré mes bottines / Aux cailloux des chemins. J'entrais à Charleroi. / Au Cabaret-Vert : je demandai des tartines / Du beurre et du jambon qui fût à moitié froid. // Bienheureux, j'allongeai les jambes sous la table / Verte : je contemplai les sujets très naïfs / De la tapisserie. Et ce fut adorable, / Quand la fille aux tétons énormes, aux yeux vifs, // Celle-là, ce n'est pas un baiser qui l'épeure ! / Rieuse, m'apporta des tartines de beurre, / Du jambon tiède, dans un plat colorié, // Du jambon rose et blanc parfumé d'une gousse / D'ail, et m'emplit la chope immense, avec sa mousse / Que dorait un rayon de soleil arriéré. |
© Arthur Rimbaud
© itzulpenarena: Mikel Lasa