Manex Erdozaintzi-Etxart - Gauaren atzekaldean

Ez zen beste izkiriorik... Beste puskilerien artean, Migelen kaierra balisan gorde nuen.

Txominek bere zigarro punta hautsontzian porroskatu zuen, ongi hila zuela segurtatu arte.

Azken whisky zorta edan genuen. Balisa hartu nuen eta atea gakotu. Jautsi ginen. Konzierjari itzuli genion gelako gakoa eta kaleratu ginen.

Asteazken arratsa zen. Zazpi orenak inguru hori. Lanetik etorria, doi-doia ikuzia eta aldatua nintzen. Jateko poxi bat prestatu gei nuen. Norbaitek atea jo zuen eta ireki nion.

Nigar hipaka Mirentxu aurkitu nuen, sartzera ezin menturatuz. Laneko arropekin zen, biloak deseginak, begitartea tiran. Zerbait berri gaixtoz heldu zitzaidala, berehala pentsatu nuen. Lepotik hartu nuen eta sararazi. Ohe gainean jararazi nuen. Utzi nuen lasai nigar egin zezan. Ontzi zikin batzu bainintuen garbitzeko utziak, joan nintzen urketa. Etorri nintzaneko, Mirentxu kalmatua zen.

— Zer agitzen zaitzu, Miren?

— Ez zenuen jakin...?

— Zer hori?

— Duela zenbait egun Migel ospitalera ereman zuten pneumonia batekin...

— Ez dugu fitsik jakin... Bazen hamar bat egun ez genuela elkar ikusi, alta bekan gertatu zaigu hoin luzaz elkar ez ikustea... Txominek ere ez zuen deus jakingo, bestelan abisatuko ninduen abian... Eta gaizkiago ote da?

— Goizeko bi orenetan hil zen anbolia batekin...

Berriz nigarrez hasi zen Mirentxu.

Harritu nintzen, sekulakotz harritu. Ezin nuen sinets geure Migel holaxet hil zitzaidala. Ezin nuen sinets.

Mirentxuk erran zidan Migelen gorputza morgan ezarri zutela eta biharamunean, arratsaldeko hirur orenetan, ehortzi zutela.

Kafea beroarazi nuen.

Kafea buruz-buru edan genuen.

Txominekin joanen nintzen Migelek utzi puskak biltzera.

«Hitzematen dizut, Miren.»