Cronin, Archibald Joseph. Eleberrigile inglesa (Cardross, Dumbartonshire, 1896 - Montreux, 1981). Bigarren Mundu Gerra garaian sendagilea izan zen itsas armadan, eta sendagileen giro hori dute gaitzat bere eleberri askok. Obra garrantzitsuenak: The citadel (Ziudadela, 1937); The keys of the kingdom (Erresumaren giltzak, 1941), zinemara eraman zen misiolari baten bizitza; Shannon's way (Shannon-en bidea, 1948), The Spanish gardener (Espainiar lorazaina, 1950).

Malaparte, Curzio. (Kurt Erich Suckert). Kazetari eta idazle italiarra (Prato, 1898 - Erroma, 1957). Alderdi Faxistako kidea izan zen 1922-31 urteetan. Italiatik alde egin eta Frantzian eta Britainia Handian bizi izan zen. Parisen Technique du Coup d'État (1931) eta Le Bonhomme Lénine (1932) eman zituen argitara, frantsesez idatziak biak, eta debekatuak Alemanian eta Frantzian. Italiara izuli zenean atxilotu eta Lipari uhartera erbesteratu zuten, ondoren birritan kartzelatu ere bai. Bigarren Mundu gerran berri emaile aritu zen, eta nazien ankerkeria salatu zuen Kaputt (1944) eleberrian. Gerra ondoren Italiako Alderdi Komunistako kide egin zen. Obra ezagunenak dira: Sodoma e Gomorra (1931), Viaggio in inferno (1938), Il Volga nasce in Europa (1943), La pelle (1949) eta Maledetti toscani (1956).

Petrarca, Francesco. Italiar idazlea (Arezzo, 1304 - Arquà, 1374). Haren familia Florentziatik erbesteratua izan zen, eta, haiekin batera, artean haurra zela, Proventzara joan behar izan zuen. Lege ikasketak egin zituen Montpellier-en eta Bolonian. 1326an Avignon-era joan zen, Aita Santuaren gortera, eta han ordena txikiak hartu zituen. Handik urte betera ezagutu bide zuen Laura, bere Canzionere obra nagusiko pertsonaia eta musa. Idazteari, ikasteari eta bidaiak egiteari ekin zion, zenbait handikiren diru laguntzari esker. Italieraz idatzitako olerkiekin batera, latinez ere idatzi zuen, ez gutxi. Nabarmentzekoa da obra horien artean 1338an hasi zuen Africa poema epiko luzea, Eszipion-i buruzkoa. 1341ean, poesia saria jaso zuen Napoliko Roberto erregearen eskutik. Garai hartan hasi zen Secretum obra idazten, latinez idatzi zituenen artean interesgarrienetakoa, San Agustinen eraginpean idatzia. 1345etik aurrera, bolada batez, bere Vaucluseko etxean sartu eta erlijio bakardadearen loria goraipatu zuen hainbat idazlanetan: De vita solitaria, De otio religioso, eta Bucolicum carmen (eglogak). Politikan ere parte hartu zuen Cola di Rienzoren eskutik. Petrarcarenak dira, halaber: De viris illustribus, Rerum memorandarum libri, Contra medicum quendam, De sui ipsius et multorum ignorantia eta De remediis utriusque fortunæ, latinez; eta I Trionfi, italieraz idatzi zuen poema alegorikoa. n Nahiz eta latinezko obrak garrantzi handikoak diren Petrarcaren psikologia eta humanismoa ezagutzeko, Petrarcari italierazko Canzoniere (Kantutegia; 366 kantu guztira) obrak eman zion sona eta ohorea. Tradizio siziliarraren eta proventzerazkoaren ildoan idatzia dago, eta maitasuna du gai nagusia. Sentimenduen azalpena, irudiak, hiztegia bera ere, nahiko arruntak badira ere, Petrarcaren handitasuna sentimenduak erritmora eta neurkerara egokitzean datza, eta, orobat, gizakiaren zerunahiaren eta mundunahiaren arteko tentsioaren azalpenean.

Alarcón, Pedro Antonio. Espainiar idazlea (Guadix, 1833 - Valdemoro, 1891). Eliz eta Zuzenbide ikasketak hasi eta amaitu gabe utzi ondoren literatura eta politikari ekin zion. Madrilen El látigo egunkari antimonarkiko liberalaren zuzendaria izan zen. 1860an bizi izandako barne krisiaren ondorioz aldaketa sakona eragin zuen bere pentsamoldean. Afrikako gerran esku hartu zuen, lekukotasun baliotsua utziz: Diario de un testigo de la guerra de Africa (1859); bi urte geroago bidai liburu bat eman zuen argitara: De Madrid a Nápoles. Bere gisako ikasketak, kultura heterogenoa eta etsipena nabarmentzen dira katolizismo esturako itzulera markatzen duen eleberri horietan. Kontalari handiaren dohainak agertu zituen El sombrero de tres picos (1874) kontakizun laburrean eta El escándalo (1875) eleberrian. Tesi obraren ezaugarriak areagotzen dira El niño de la bola (1878) izeneko eleberrian. Halaber, teatroa eta poesia landu zituen. Pikareskaren tradizioaren barne koka daitekeen El sombrero de tres picos haren obrarik ezagunena da eta Alarcoseko errotaria izeneko erromantze andaluziarrean oinarriturik dago.

Maiakovski, Vladimir. Idazle errusiarra (Bagdadi, 1893 - Mosku, 1930). Alderdi boltxebikean sartu zen 1908an. Errusiako lehen agiri futurista idatzi zuen beste batzuekin batera, eta ondoren higikunde futuristako kide nagusi bihurtu zen. Garai hartakoak ditu Oblako v shtanaj (1915, Hodeia galtzak jantzita) eta Fleitapozvonochnik (1916, Orno flauta). 1917ko urriko iraultza gertatu zenean, Maiakovskik gobernuarekin batera lan egin zuen esapide iraultzaileak sortzeko. Handik aurrera Maiakovskik aginpide berriaren balioak goraipatzeko erabili zuen bere olerkigintza. Lan aipagarriak ditu, besteak beste: 150.000.000 (1920), mundu zaharraren eta berriaren gatazka gai duena; Vladimir Ilich Lenin (1924), eta Oktiabr (1927, Urria), iraultzaren hamargarren urteurrenerako idatzia. Geroko obretan ordea sobiet iraultzarekiko etsipena adierazi zuen: Klop (1929, Tximitxa) eta Bania (1930, Bainuak). Bere buruaz beste egin zuen Moskun.