Trikuba eta ur-ateak

Artola, Ramon

 Trikuba zijoala

 aldaparan gora,

 amildurik, bueltaka

 joan zan erriora;

 eta ito ez ito

 zebillela urtan,

 portunaz ur-ate bat

 gertaturik bertan,

 onek lagun egiñik

 alzuben guziya,

 triku on ari zion

 salbatu biziya.

 Geroz beste batean

 triku ura bera,

 jankai billa aldapan

 jachirikan beera,

 bazterka zan denboran

 iya ureratu,

 zuben pisti chikien

 negar otsa aitu;

 eta arrimaturik

 ikustera zer zan,

 billatu zuben ate-

 kume pilla bertan,

 zeñen gaisoak oso

 chikiyak baitziran,

 eta jaberik gabe

 arkitutzen ziran;

 ollo berak berotzen

 gañean egona,

 zan nonbait zerbait izuz

 andik itzul joana:

 eta oroimendurik

 ume aien amaz,

 ark urtan beragatik

 egin zuben lanaz,

 eta nairikan esker

 on bat erakutsi,

 esan zuben: "oek nik

 ez nitzake utzi:

 nik ditut berotuko,

 nik ditut aziko,

 ni naiz beren zalanzan

 aurrera biziko";

 eta on naian joanik

 beraren gañera;

 ollo orde estalkai

 gelditu zan bera;

 bañan ¡o! bero paltan

 iya ilziranak,

 aranzaz triskatubak

 izan ziran denak.

 .................

 On egitea on da

 ezer eta bada,

 beti egin bedi on

 iñola albada;

 bañan jakin bear da

 egiterako on

 egin bide ark gaitzik

 ekarri leikion.