Eskutitz bat eleizaren buruari

Artola, Ramon

 Gure Jaun aundi Leon

 amairu-garrena,

 Pedroren silla eser-

 leku dakarrena,

 auzpezturik berorren

 oñetan aurrena,

 zeñen baitnaizen ardi

 bat ni berorrena,

 nator erakustera

 pozezko barrena,

 agurtubaz egun on

 aundi datorrena,

 Jaunak gloriagarri

 lenaz zekarrena,

 urte-urre berrogei

 ta amar-garrena,

 apeiztu zana adin-

 etan ederrena,

 urre-eztayak egin

 bear ditubena.

 Bada onetarako

 nuke nik onena,

 erregali bat, zenbait

 balio dubena,

 biraltzea; bañan ¡ai!

 eziña det pena;

 ez naiz ezeren jabe,

 orra, esan dena.

 Ontaz nagola penaz

 malkotuban iya,

 gero zait bururatu,

 lorien tokiya

 banubela len nik chit

 polita nerekin,

 apain maiz ikusi oi

 zana loreakin;

 eta udan loreak,

 nola nonai diran,

 nik ere zenbait arki

 bainitzakela an;

 eta ala jirarik

 beren sor-tokira,

 nere zenzuba aruntz

 jarri det begira;

 eta billa nola dan

 lorien ibildu,

 biotz nerean dizkit

 ezillkorrak bildu;

 eta nik sortacho bat

 egiñik berakin,

 loturik urre ari

 lirarenarekin,

 jaso det kutunkiro

 Jauna, berorrentzat,

 gorde gabe alecho

 bat ere neretzat;

 bada erregali nik

 egin nai diot au,

 baldin eskeñi pobre

 au artu nai banau;

 ezpada ere gauza

 aundi bat balioz,

 sinista bizait, jauna,

 dala amorioz

 eskintzen diodana,

 eta bera ala

 erregututzen diot,

 onesti dezala;

 eta denbora berez

 santu aita ona,

 errespetoa mundu

 osoak diona,

 eskatzen diot ere

 charrak, nola onak,

 denok patu oneko

 egin gaitzan Jaunak,

 graziz oroi gaitezen,

 badeitzayo ala,

 bere eskuz guziok

 bedeinka gaitzala.