Erbiñudea eta arranoa

Artola, Ramon

 Erbiñudea eiz pausoetan

 baserri baten ondoan,

 zebillela zan bi zankotatik

 preso gelditu zepoan;

 eta arrano batek goigoitik

 ikusirikan ala an,

 jachita bere zepo ta guzi

 zuben aidean eraman.

 An zeramala erbiñudeak

 esan zion ¡ai! au lana,

 bestetzat artu nau ni bedorrek,

 kulpik ez baitet nik jauna;

 nere denboran naiz izan gaitzik

 iñoiz egiñ ez dedana,

 azeriya da olloak galtzen

 beti ibilli oidana.

 ¡Nik ondo dakit dala bedorri

 errege egaztiyena,

 ez dubela nai beren galkerik,

 daukala kontu denena;

 bada onez gain berrizten diot

 aurretik esan detana,

 ni beti izan naizela ona,

 gaitzik egiñ ez detana.

 Ori eztakit eranzun zion,

 zeran gaiztoa edo ez,

 testigurikan gabe ez baita

 erabakitzen chit errez;

 nik dakitana da zu zepoan

 zeundela preso beldurrez,

 eta denbora charrean jartzen

 zenaizkidala negarrez.

 Presondegiyan ondutzen dira

 lenaz gaiztoak diranak,

 galdetu eta: nik eztet ezer,

 esan oi dute dianak;

 itzez ez dute kulpik izaten

 obrak ez izan naiz onak,

 siñale charrak ematen ditu

 loturik dagon gizonak.