Kirkirra eta itzaya

Artola, Jose

 Kirkir bit irten zan beiñ

 bere zulotikan,

 kantari abiyatu

 zan, chit gogotikan;

 ez-zitzayon batere

 janik gogoratzen,

 baizik bere lanian

 zuben easotzen...

 Itzai bat gertatu zan

 ontan gurdiyakiñ,

 errira zijoana

 ontzi gauzarekiñ;

 eta aditurikan

 kirkirraren kanta,

 makurturik billatzen

 asi zan etzan-ta,

 esanaz "laister det nik

 izango eskuan,

 badakit guchi gora

 bera non daguan."

 Ala utzirikan an

 era bat gurdiya,

 asi zan arrapatu

 nayian pistiya,

 bañan bestiak nola

 sentitu bai zuben,

 bere kantuak laister

 isildu zituben;

 ontan arkitzen zala

 gurdiya aurrera

 joan zan, eta sarturik

 bide okerrera,

 aldapara zuben ta

 jorik bazter bat an,

 gurdi eta ontziyak

 bertan autsi ziran.

 Onek erakusten du

 askoren moduban,

 ez sartzeko beiñ-ere

 besteren tratuan;

 bere lanak utzirik

 oi dana bestian,

 geyenian arkitzen

 da bere kaltian.