Amodioaren pena
1
Amodioaren pena, oi pena handia!
Orai ezagutzen dut zer den haren pena:
Amodiua ez baliz den bezain krudela,
Enezakegu erran maite zaitudala.
2
Munduan zenbat urhats ez ditut egiten?
Ez ahal dira oro alferrak izanen?
Jendek errana gatik guretako elhe,
Maitia, trufa nindaite, zu bazintut ene.
3
Zeruan zenbat izar, maitea, ahal da!
Zure parerik ene begietan ez da...
Neke da partitzea, maitea, enetzat:
Adios erranen dautzut denbora batentzat!
4
Nik errana gatikan, maitea, adio,
Enezazula othoi zuk izan hastio!
Bainan bai bihotzetik atchik amodio;
Etzaitut ahantziren thunban sar artio.
5
Nik badut maiteņo bat, oi hura nolako!
Ez da ttiki ez handi, bai bierarteko:
Begia du ņabarra, oro amodio:
Bihotzian sartu zait ez baitzait jalgiko.
6
Ni balinbanintz premu zenbait etchetako,
Edo etcheko seme mila lusetako!
Zure aitak baluke ontasuna franko,
Ene maite pollita zu ta enetako!
7
Lantchurda churi duzu arbola gainean.
Ene maite pollita bakarrik ohean:
Desiretan nagozu izaitia aldean;
Oi hura balinbanu besoen artean!
8
Primaderan dirade arbolak loratzen,
Eta bazter guziak belharrez freskatzen:
Ene bihotza dago ardura nigarrez:
Zu bil ez bazitzazket hilen naiz changrinez.
