Zorioneko egun bat aurtengo mayatzean

Arrese ta Beitia, Felipe

 Arañegun goiseko

 seiterdiak aldian,

 nenbillan usaiñ artzen

 pozik ortu batian,

 loren loraz erramak

 nekatuen antzian,

 ikusten nituala

 lurra jo agiñian. 

 Larrosa batek anche

 ziraustan aopian;

 "artu nagizu jauna

 jarri naizun soñian,"

 zor neutsazan eskerrak

 emonik, ondorian

 esan neutsan: "badakit

 norentzat duiñ zarian,

 bada niretzat jayo

 duiñegi, ziñean,

 alan Mariagana

 zaitut eroan biar,

 arek jarri zagizan

 beraren bularrian."

 ¡A! baña oker nabil,

 añ leku eregian

 zurbilcho iduriko

 zuk dozu arpegian,

 zerren zure kolore

 eder orreen parian,

 agan miragarriak

 ikusiten direan,

 au gaitik obe dozu

 pichilleta artian,

 agertzea burua

 aldaikezun bestian:

 agana eroanda

 damuz ill etzaitean,

 guterrea sarturik

 zeurorri biotzian"

 Berbok zelan amaitu

 asten da garrasian,

 otska: "jarri nagizu

 Andra orren azpian,

 diñozun legez bada

 ederrena lurrian,

 nai neuke serbitzari

 izan bere echian."

 Orrenbeste erregu

 aditu neutsanian,

 eziñ egonik gogor

 ni neure biotzian,

 asi nintzan-arinka

 elesaruntz bidean,

 billatzera Maria

 anche berre jargoian;

 nun nik auspaz etzunik

 bere aurrealdian,

 larrosa opatu neutsan

 modurik onenian,

 jarririk apaingarri

 eskumako oñian,

 larrosen Larroseak

 anche euki dagian.

 ¡O egun doatsua!

 neure bizi guztian,

 erabilliko zaitut

 begioen aurrian,

 niretzat esleidua

 zerren izan ziñean,

 gaur dala iru egun

 igaro dan astian;

 eunki onen larogei

 eta lauko urtian,

 Mayatza izentetan

 dogun ill ederrian,

 gañera zapatua

 jansi zan egunian,

 Mariak beretzako

 auturik daukanian.