|
Ardo zale batek bere eskuko baso ardoari
Arrese eta Beitia, Felipe
Munduan det gauza bat
Guztiz pozgarria
Norbaitek esango du
nola urre gorria,
Baņa beste batek du
Neretzat grazia;
Zer ote du orren gauza
Aņ maitagarria?
Ez zillar ez urre ta
Ez diamantiak
Ez dira ni poztzeko
Oso egokiak,
Ardo, gabe ez dira ezer
Oyen bertuteak
Biotzetik kentzeko
Eni naigabeak.
Baņa ardo naikoa
Badet sabelean
Penok botako ditut
Aide gogorrean;
Alegre izango naiz
Goiz ta arratsaldean,
Lo berriz egingo det
Aukeran gubean.
Atoz matsaren zumo
Noen edaria;
Gizon ark utzi zigun
Oroipengarria,
Mundua mundu arte
Bere memoria
Idukitzeko badu
Ongi irabazia.
Zarren bizitza zera,
Gazteen indarra,
Munduan danok degu
Lerorren bearra;
Biba biba ardoa
Klaret zeņ naparru.
Ause da neretzako
Pozgarri bakarra.
Fruta danen artean
Zu aukeratua
Zera meza emateko
Ta an konsagratua;
Etzaitez arren galdu
Bestela mundua
Sentimentuz litzake
Bertatik galdua.
Ardoak: -Enaiz iņoiz galduko
Gizonak munduan,
Jaunak zuen pozgarri
Ni egin ninduan;
Barrungo illuntasun
Ta tristura orduan
Atozte poz artzera
Nigana beinguan.
Basoan naukazun au,
Oran dezun miņa
Kentzeko antziņatik
Nagotzu egiņa,
Etzaitez ez beldurtu
Dezu gaitz jakiņa,
Nazu triteen poz ta
Gaitzen atsegiņk.
Emen naukazu bada
Mamacho gosoa,
Oraiņ benetan triste
Gaņera gaisoa;
Jasoko det aora
Ta itzuli basua
Sabelean daukazu
Klink, zure lekua.
|
