Euses

Enea

 Enea izanen haizela

 eta enetzat soilik,

 zin egiten diat.

 Sufrea neure zainetatik desagertzerakoan,

 izatea kristalezko latsa iruditzerakoan,

 orduan,

 Enea izanen haizela

 eta sekulatasunerako,

 zin egiten diat.

 Bizitzaren argi azpitan

 edo heriotzaren ilunbetan barna,

 Enea izanen haizela

 eta plazentziaren samintasunerako,

 zin egiten diat.

 Oinak lurretan tinkatzen dizkidan

 bait da zerbait higan,

 jainkoenganantz projektatzen nauen

 bait da zerbait nigan,

 Enea izanen haizela

 eta leialtasunerako

 —inola ez fideltasunerako—,

 zin egiten diat.

Atzerritar anonimo bati

 Haizea duk, haize,

 gure soloa.

 Burdina duk, burdin,

 hire ogibidea.

 Keia duk, kee,

 guzion bizia...

 Urrin duk, urrin,

 maitasunezko jaioterria.

Lau iratxoen agerpena

 AINTZINAagertu zen lehena

 —bizitzaren lainoen artetik—

 argiaren antza zuena.

 Segidan, bigarrena:

 Ezagutu al zenuen

 BEREHALA,joandako gaztetasuna?

 ZOROALDIdeitutako hirugarrena

 izan nuen etsai,

 ene etsairik amorratuena.

 So egin nau beldurrarenak

 bera dela, esanaz,

 azken puntukoa... LAUGARRENA.

Amodiozko bertsoak

 Amodioa bera, zu zeu zara,

 kontraesan eta gogo:

 Zure haurtasuna,

 ene pekaturik haundiena.

 Zugandik isuritako laketa,

 poztasunik dibinalena.

 Burmuina eragozten didazunean,

 nekez ditzaket gogora zeure irriñoak,

 jauresten zaitut

 eta horra hor beldurtzen nauena.

 Zeren bada beste pasiorik,

 barruntasun ilunenetik sortutako bideak,

 xaxaro eta argi

 zaren horrekin

 inongo zerikusirik ez dutenak.

 Horrengatik eskatzen

 otoitzen dizut

 niganako amodioa laga

       ahantzi

               lurperatu dezazula.

 Amodioa bera, zu zeu zarelako,

 kontraesan eta gogo:

 Maite zaitudalako eta

 zeure irriño birjinarrari

 beldur diodalako.