Poemak

Eneritz

 Nire itsaso mugikorrean

 sartzen zarenean,

 belontzia bihurtuta

 uhinak musika bilakatuz,

 pentagrama zirriborratu

     higun

     heze

     ferekakor batean

 itsas-neskeen oihartzunek

 sare erakargarri bat josten duten bitartean,

 urak laztantzen zaitu

 mila hurbuil gardenaz

 apaindurik.

 Udazkenean

 pagoa

 ostoz osto

 emeki

 biluzten den bezala,

 ludiaren xamurtasun sutsua barreiatuz,

 honelaxe nik

 gure kabirako bidean,

 erdinahian,

 nahigabe,

 desio lizunak ohe azpian izkutaturik,

 muxuak

 galtzen ditut

 ilunabarrero.

 Gaur

 biluztuko naiz

 hitzez

 aitzakiz

 gerokoaz.

 Gaur maitasun-soineko urdinaz

 jantziko naiz

 zuretzat,

 nire hortz tarteko

 apar txuriaz

 estaliko zaitut

 maitekiro.

 Malkoek

 begiak edertzen dituztela

 diotenean,

 zuk

 zergatik dituzun hain politak

 konturatzen naiz

 eta orduan,

 bihotza

 kristalezkoa zenezala

 nahiko nuke.

 Behatzetik leporaino

 zeharkatzen nauten hotzikara hauek

 buruko sukarrarekin

 burrukan dabiltza.

 Eztarri inguruan

 malenkonia labantzen da,

 irentsita,

 nire errai minduetarantz.

 Bizitzaren hazia,

 sortzear,

 hilkortasunaren basamortu goibelean

 usteltzen da

 dardaraka,

 etsipenez.

 Bizirik nengoelakoan

 zoriontasunaren bila ahalegintzen nintzen

 kemenaz.

 Dena

 gezurra bilakatzen duen mundu honek

 kendu dit bihotza

 eta ez dut sentitzen,

 begiak

 eta ez dut ikusten,

 eskuak

 eta ez dut ikutze.

 Iadanik nahastuta

 hila ote naizen

 zalantzan nago.