Zatoz

Otsalar

 Denok gara nekatuak,

 denok,

 kanta urratu horrekin.

 Baina zure ta nere

 gure

 zorionak ez du mugarik

 libertate haizeeri aterik

 irikitzen ez zaion artean.

 Oinaze minaren kantak

 beti

 persegituko gaitu zu ta ni ta

 guziok

 oro, tristeziak hatzemanik.

 Munduko izakera, beltza eta

 tristea denez.

 Zer dela uste bizitza bat?

 Seigarren sentituaren mututasunean

 ez zait ezer nabari.

 Nere zentzugabetasuna

 oso handia da,

 edozein aberek,

 edozein landarek

 konprenitzen duen

 arrazoi xinplearekin jabetzeko.

 Deusik ere ez dakit bizi

 beharrez. Eta ogia eta

 libertatea beharrezkoak

 ditut iraun ahal izateko.

 Edozein aberek,

 edozein landarek

 bezala nik ere,

 guk ere, bizitza

 bizi ahal izateko.

 Eskuz-esku,

 besoz-beso

 urratuko ditugu

 bide berriak

 oihaneko

 gogo zaharretik

 hornituaz.

 Gogoaren muina

 izanaren iturburutik

 jasoaz, mundu zabalari

 aurrez-aurre:

 "soiña zaar,

 berri gogoa;

 ... muin betirakoa".

 Minezko kanta zaharra

 amaituko da zure ta nere

 ezpainetan,

 eta ez ordea gure herkideenetan.

 Iraungo du muinez kideko

 direnen artean. Iraungo du...

 amodiozko kanta erroz

 sustraitu artean alor helkorrean.

 Larraka, luberri hezez

 bihurtzean jarririk esperantza.

 Iluntzi gorrizko

 udagoieneko

 arrats

 hura

 Itxaropenezko bide berrira:

 zorionekoa izan bedi.

 "Arrats gorrl, eguraldi",

 landare

 berrien

 ongarri.

 Minezko kanta

 amoriozko baita.

 Bide landuak utziaz

 ekin kemenez berriari.

 Zatoz, adiskide;

 zatoz, anaia

 alor helkorren bidetik

 eskuz-esku,

 besoz-beso,

 maitasunean

 besarkaturik

 inoiz ilunduko

 ez den egun

 sentiruntza.