Illargia

Espriu, Salvador

 Arri batekin

 itzaltzen dut sarkaldeko azken

 argia ur barnean.

 Kolpeak austen zuen

 arrasti guztia, kristalen

 presondegi meeak.

 Bertatik irtetzen ziren

 argitasunezko eskuak. Artotzatik

 jetxiaz, arbolarik arbola,

 ixilla entzunez

 gaillur aiena, gorririk,

 poliki-poliki zabaldua,

 begiratzen dudan gaua.

Karlos ospetsuaren illobia

Espriu, Salvador

 Iruña-ra etorri naiz,

 euskeraz mintzatzen ez dut entzuten,

 zeren Karlos ikustea nai nuen

 bere arzurizko obian.

 Bere alboan, erregiña

 lo delarik berakin batean

 eriotze jabalez.

 Gizon gaizto bategandik sortarazia,

 printzipe ospetsua izan zen bera.

 Baiñan, gaur, zer gelditzen zaigu

 bere egintza ta itzetarik?

 illobi au soillik.

 Bere inguruan,

 aoku ospetsuak

 betirako negarrez.

 Iñoiz, baitere lagunduz,

 eguzki izpia,

 bear bada goialdeko

 leioetatik jetxia.

 Ibaia zear, arbolak

 lerden aziaz

 uraren arrasean

 esanez aizeari, ezerezari,

 izen zaar suntsituak.

Aizea

Espriu, Salvador

 Sentitzen al duzu aizea

 nola eltzen den sagastitik

 leio ondora?

 Sartu nai du.

 Zaldia irrintzika

 gauaren barnean.

 Zakurrak zaunkaz

 ibiltari bitxiaren itzalean.

 Aizeak begiratu digu

 bere begi ain ustuekin

 ta orain ate joka da:

 sartu nai du.

 Tristerik, oso geldi

 sutondoan, igaroz

 illen barauen

 ordu luze auek.

 Aizea bustita eltzen zen

 ibaiz ibiltzeaz.

 Eztituko balitz, gogotik utziko

 genioke gurekin ixeritzen

 su-bazterrean.