Tamariza ta pikondoa

Lasa, Mikel

 I. AMORIO GALDUAK

 Euriaren tristea

 ari ta ari atergabeko amaian

 Katuak gambaretan lo daudez gau t'egun

 demborari dembora emanaz.

 Paradisu galduetako oroipena da

 nola palmondo aundi baten pean

 itzala genuela adiskide

 nola tamariza ta pikondo pean

 ari ginen pekatu

 aragizko pekatua

 euriagatik triste arima

 triste diran bezela tamarindoaren adarrak itxas-bazterrean

 euriaren pean

 triste ta ustel palmondoa

 udazkenean

 chalet ubelaren jardiñean

 Zarauzko plaiatik ez ain urruti.

 Nola bion gorputzak gurutzaturik

 (baginakien ez ginala maite)

 bestearengan bilatzen genduan guregan eztaukaguna

 mundu ajolabeak, itxaso izugarriak, plaiaren bakardadeak

 ematen ez ziguna: maitasunaren arrastoa.

 Arratsalde ura munduaren azkenengo eguna zen

 t'amor eman genion bizitzari

 Udaberrian kantatu nuan asierako egunaz ez naiz oroitzen

 Jainkoak gizona tankeratu zuan egunaz,

 bizirako arnasa ixuri zioenaz,

 ez naiz oroitzen,

 paradisuko azken egun ontaz.

 Katuak gambaretan lo daudez tolesgabeko ametsetan

 urteak ta demborak deusezten

 edo ta dembora millaka ugaritzen.

 "Dana" ta "nada"-k zirkulua bukatzen dute.

 Liége, 1962.

 II. DEMBORAREN MARKA

 Ene biziaren tristeziazko

 sinoak

 zeinek baitu urtearen zear

 biziaren ari guztia kolorazten

 zeinek baitu ene arpegiaren eskultura

 beeraka zimurrez markatzen

 ta begiak etsipenez inguratzen

 itxas-ontzi aintzinako kobreareh metal zaarrak

 ez dute ene itxura tristearen tristura

 ta plaia-ondar-ustuak udazkenean

 ez du ene etsipenaren sabore garratza.

 Tamariza ta pikondoak

 nere aurtzaroko izarotik

 denak desustraituak izan dire, denak!

 Izagak soilik aizeari buru emanaz

 tristeziazko salmoa

 murmuratzen dute

 ipar-aizearen eraginez ta berresaten:

 "Oi gure dembora hunen desolamentua!"