Tristurazko madrigala

Baudelaire, Charles

 Zu zurra izateak, zer dit ardura?

 Zaitez eder ta triste! Aurpegian

 Negarrak jarten du bere lillura:

 Zelaian errekak uzten duen hura.

 Loreak gaztetzen dira eurian.

 Pozak ihes egiten dizunean

 Bekoki lurra-jotik, zaitut maite;

 Bihotza izuan itotzen denean,

 Ta zure orainera datorrenean

 Lehen-aldiko hodei beltz huraxe.

 Ta begitik botatzen duzunean

 Ur hori odola bezain beroa;

 Nire eskuak jarri-arren soinean,

 Tristura astunak zaurtzen zaitu'nean,

 Hilten denaren orroa lakoa.

 Hartzen ditut, jainkozko gurariak!

 Himnu xarmangarria sakonean!

 Zure ugatzeko suspirio guztiak;

 Sinets 'zazu, malko diren bitxiak

 Argitzen zaizkitzula bihotzean.

 Amorio sustrai-gabeak hola

 Oka eginda gero, zure bihotza

 Zuzien antzean argitzen dela

 Badakit, 'ta eztarri-pean duzula

 Giza-galduen harrotasun hotza;

 Baina, maitea, zure ametsetan

 Infernua ikusten duzun arte,

 Ta kantsaziozko ametskaitzetan

 Pozoekin 'ta gerrekin pentsetan,

 Errautsez 'ta burdinarekin bete.

 Bildurrez bakoitzari edekitzen,

 Zoritxarra partitzen edonoizko,

 Orduak jotzen du'nean murgiltzen,

 Betiko Nazka kontenta-ezinaren

 Lokarria eztuzu sentituko.

 Ezingo duzu, bildurtasunean

 Maite nauzu erregin mirabea,

 Gauaren izugarritasunean,

 Esan niri, zure deiadarrean

 "Berdina zaitut, Errege neurea!"