Olerki jaian

Solozabal'tar Paulin

 Euskal zelaia ikusten nago

 larrosaz inguraturik,

 euskal parnaso, aurrean,

 daukat ertilariez josirik;

 zuen abotsa arnas betia

 ederrez dago jantzirik,

 urterik urte its barriekin

 euzko gogoa bizturik.

 Emen dagoen ekin-taldeak

 argia dau gidaria,

 euzko bizitza ta elertia

 beren gogo janaria;

 gizon prestuak, olan, dabiltzaz

 ernai jorratuz bidia

 buruzagi lez doakiela

 Onaindia jaun trebia.

 Itxaso zabal, luze urdiña,

 ametsgarria egoan,

 kanta kantari mendi egalak

 beren eder inguruan;

 itxas ontziak boga ta boga,

 gogotsu euren asmoan,

 aita Santiren kaiku orleia

 lenen doa egazean.

 Tontor gaiñean nengoelarik

 ametsez bete betia,

 ezin lo egin begi begira

 aurrez neukan izartia;

 eder-zale ta olerkariak

 xurgatzen doaz eztia,

 euren artean Onaindia da

 goizeko izar argia.

 Egun sentian eder egoan

 izadiaren egoitza,

 mendi egalez zugatz

 tantaiak inguraturik bizitza;

 baratz orlegi eder jorian

 urretxindor abes-batza,

 aritz artean Onaindia zan

 Gernikar euskal Aritza.