Askotan
S. Muniategi
Bai. Askotan nai genduke emendi ta andik
ibili, mundua zer dan jakiteko gogoz;
ibili mendi erpin, ibar, zelaietatik,
lurralde ororen barri izateko asmoz.
Ikuspegi bakoitzaren dirdira bat jazo
ta, entzun ta ikusizkoz biotza aberastu,
ibiliz ibai zear, itxasoz itxaso
berein ta bost erriren zelangoa altxortu.
Ija ibili baiņo geiago egaz egin
ta, begiek ikus ezin daben itzalpeko
gogai illun zadortsuak argibidetzeko
gogaketa sakon arduratsu bati ekin.
Egaz, egaz... ta, aizearen antzera igaro
norabide jakiņik barik, berein osertzez,
gaur emen, lur zelaian, ta, gallurrean atzo
bizitz aldakorrari dagokion berritzez.
Arrano egalez azkatasuna aizeatu
ta, erle langilleteri ta, txingurriarenez,
bizitzazko eredu-bide oro gogoratu
izadiari guk zor dautsegun begirapenez.
Alorrez ibili nai genduke landaz landa,
ta, lora artean, ederbera, Maiatzeratu,
ta, ibai baten itxasoratzeari jarraitu
osteraz osteraz, baiņa, beti aurrerantza.
Txoriekaz be zugatz adarburu gorenera
alaikiro igo ta, abestu orri artean,
bizia aldarrikatuz egunaz batean
zozo baltz goiztari edo, karnaba antzera.
Itza bebil gogo garbiaren ta biotzarenez
egibidezko zentzumen argi, adoretsuz
gizatasunezko ereintzaz ta, maitasunez
oldozkun oro zuzen ta artez oņarrituz.
Udabarriak alai, abestu bedi gugan
asierako bizitzaren gora-nai ausartaz
ta, Neguak be, bere giro illun ta otzaz,
ez bedi ez orbanik itzi gure animan.
Jantzi zaitez bai itxaropenezko erlegiz
eta, zanpatu nai zaitun etsipen baltzari
ez amor emon, malko itunen tamalkeriz,
samindura goibelez datorren egunari.
Eskura dagigun bizitzaren irriparra
ta, zabaldu aren ongarri eder, onura,
aren eragiņezko laguntzaren goidura,
aren pozbidezko urregorri ta zidarra.
