Orfeu-ren semeak

F. Mistral

euskaratzailea: Igotz

—I—

 Kimuakgara Grezi illezkorreko, — oi Orfeu, giza jainkoti, zure semeak! — Bai,

 zure semeak gara, oi Probentza guren!, — eta Marsella, gure uriburu — izurdeak

 itxasoan jolaska dakusana.

         Abes daigun geure asaben aintza — kondaira barru — euren oiñatza itxi

 ebena — eta beti, gutunak lekuko, — aske izan zirana — itxasoa ta ipar-aizea

 lez.

—II—

 Egunajagi ta sartzen dan bazterreraiño, —zabaldiz zabaldiz daroazuz gure

 gizonak; — baiña munduko errialderik jorienak, — euren oparotasun aunditan, —

 ez dabe egundo aantz-azten tanbolin-soiñua.

         Abes daigun geure asaben aintza — kondaira barru — euren oiñatza itxi

 ebena — eta beti, gutunak lekuko, — aske izan zirana — itxasoa ta ipar-aize

 lez.

—III—

 Marsella,sutsu ta alai, — negu ta uda eguzkitan lan dagizuna, — erabil aoan

 arkesi lorea — eta betoskolan itxi bakar-bakarrik — Jainko-Amaren dizdiz

 aurrean.

         Abes daigun geure asaben aintza — kondaira barru — euren oiñatza itxi

 ebena — eta beti, gutunak lekuko, — aske izan zirana — itxasoa ta ipar-aizea

 lez.

                 Marsellako Les Anfants d'Orphée abes-batzarentzat egiña, 1867