Itxaroaren ildoak
Angel Bidaguren
I
Gure erri zapaldu onen zori mingotsa!
Eguzkirik bako egunen erdoi zikiņa,
Jopu-kateek darioen narrazen otsa,
Gurutzearen astuna astindu eziņa.
Erio-mendiko mallukadaen anotsa,
Gau oroetako izar galduen zotiņa,
Seme ganorabakoen galdutako lotsa,
Gorrotoek darioen amorru likiņa.
Oi Euzkadi! bizirik ala illik, nork jakin.
Oro deutsue zapaldu, arima, bularra,
Mill arerioen ostikopeko ondakin.
Bizitzaren oņa nekea da ta negarra,
Baita gure berbizkunde-esperantzen ernamin,
gure oben oroen parkabide bakarra.
II
Ta egunik bako gauotan zer guk egingo?
Esperantza barriaren tontorretik zantzo.
Azkatasunaren muņoak landaratuko.
Solo, bide, sagar, lore, kate-moltzo.
Amaren seme on, malluka sendo ekingo
geure gurariak josiz gogor, ta zintzo
etxe zarreko atezubiaren sostengo,
berau bekigun arnas leku, atseden altzo.
Geure fedearen kutxa barruko
oyalak xurgatuko dau zure zauriaren ezkoa
Oyalak zuri-zuri, gorri-gorri uyolak.
Pozak eundutako oyal zuri liņozkoa
Odolaren xurgatzeko izara zabalak
Egi biur daiten gure amets betikoa.
III
Itxaropenaren arresi sendo trinkoak
jarriko deutsaguz eriotzaren ertzari
Ta jopu-kate urtuak, giltz egindakoak,
Izango ditugu atari onen zaindari.
Gure fede biziaren zutarri zindoak
Eutsiko gau-egun latzetako ildurari.
Bekarkigu dirdira betea ortzondoak.
Geu izango zuzi, negar ta nekez opari.
Euzkadi! Zurearen truke gure bizia.
Maitasunaren ildoetan sakon erainen
azkatasunaren betiraunerako azia.
Lanoro zure bizi barriaren pozarren
Ta betor bakea, erri txikien auzia,
Muņo danak landarez direnean ederren.