inprimatu
Baso oiartzuna
Izenburua:
Baso oiartzuna
Sinadura:
Agustin Beloki
Urkizaren iruzkina:
Egilea(k):
Beloki, Agustin

Argitalpena:
Olerti.
Urtea:
1984
Argitalpenaren urtea:
Alea:
1983
Orrialdea:
205-208

Baso oiartzuna

 

Agustin Beloki

 

 Ernio gaindituaz atorren

 ipar-aize oztua,

 sar, ao-epelean barna,

 goldatu olerki-lurra,

 bear aut, lagundu arren!

 edo ta izan, diodanaren testigu justua.

 

 Beti leiatil beretik atorren eta uan

 arnasgai euskotarra,

 otzean otz, fiņean fin,

 ni pozik, banitzake din,

 zerbait jaulkiaz ire kolkora

 uztai bat bedik luzatuko banu aberri-katea.

 

 Baldin nere olerki gelan

 ez baduk aurkitu gairik,

 itxogin apur bat, masail ertzean,

 nere alegina, naiz arnas utsean,

 or doak, artu ta eraman ik,

 olerki biur ezak zeru zabalean.

 

 Irakur leizkek Bidani goi-egurats,

 ire zain medarretan, malkoz, odolez,

 aldiz landutako olerkiak,

 agian... izebaren osiņetik eroriak?

 busti itzak nere osiņeko uraz?

 ire gozagarri ta bere omenez.

 

         Izeba:

 kondaira itsasoan,

 aldiaren gela izkutuan,

 somatzen dut,

 zure aberri oinkaden

 oiartzun ixilla.

 Ain ixil...

 bakarrik,

 aberri-entzumenez

 jaso deiken.

 Ots,

 erri irautearen

 zarata neurtua.

 Inguru beriak egosten ziren,

 karobi zu...

 ĢArgiarenģ ego apaņak,

 zure lumaren izkiz jantziak,

 euskal nortasunaren kezkaz,

 aberri gurdiari

 bultz eta bultz,

 aldiak eramango duan

 askatasun geltokiruntz.

 Zure lumaren

 nai-ta eziņezko

 giro alai,

 edo mingotz,

 egoerak mugaturiko

 ur-bide estuan.

 Tantan denak jaulkiaz joan ziņen,

 bakoitza laztan biurtuaz,

 aberri ta izadiaren musuan.

 

         Bidani:

 erresuma zarreko oiartzun sotilla,

 bas-eleiz ezkil goitarra,

 an-emen jasoa,

 sutondoan galbaituz,

 gozo zitzaizun,

 inguru guztien ohorez, bai...

 sasiko masusta, pagadiko txillar,

 zelaietako milla lore...

 erri ta izadiaren goraltzan

 azpimarratuz,

 Ģbasoloreģ.

 

         Basolore, basolore,

 ustez,

 lur landurako zenduen

 mototx muiņeko

 zure azia,

 aize arrotzen zurrunbiloz

 garaizegi jausia,

 arerio oinpean triskildua

 baņan, iņoiz ez,

 arras galdua,

 kirkil kantariaren udaberri motxa,

 gerraren laņo kirestuak

 biurtu zuten,

 udara negu,

 eguna gaua.

 

         Amorru-ontzi gaņeztua,

 ozpin jario,

 oņaztarri gisa,

 zure illea moztuz, igaro zen

 gorroto guraiza.

 Etxipen sabelean kokatua,

 bildurraren tellapean

 espetxeratua,

 gaizkille baten antza,

 aberkide leial izatearen

 sari mingotza.

 Zenbat bider entzun ote,

 barru kantu mindua...

 guraiz pozoitsuen, rats eta rats,

 ots iginkor,

 ixil, eziņaren

 zigor madarikatuaz

 agian...

 zigorra, are zigorrago,

 aberri baratzan

 atxurlaririk ezak,

 euskal senaren

 berakada amildua,

 gero-belaunaldion

 lo-zorro antzua,

 zure alegiņaren uzta,

 ikusiz,

 nola jaustera doan

 ezerezaren zakuan.

 

         Ez... izeba, ez...

 gogamen eskuak

 kondaira zakuan

 sartzean

 an,

 urrutian,

 euskeraren zainak

 ezkotzen dituen

 ur-geldian,

 aurkitu dut

 zure olerki aria,

 artu, ta..

 nerearekin korapilduz

 geroari utzi nai diot

 ertz-agiria,

 agian...

 norbaitek elduko dio,

 geroan,

 ta osatuko

 aberri askatasun lokarria.

 

         Zure malkoak

 banan banan tolestuak daude

 aberri kaltzadan,

 gaur geranon

 eta etorriko diran

 erkideen askatasun bide...

 ortik igaroko dan

 noizbaiteko Euzkadik,

 eskertuko zaitu

 agur, basolore.

 

         Orra... izeba!!

 ni,

 zu ziņan iturri bereko ur,

 zelai bereko belar,

 zuaitz bereko ezkurra,

 torizu,

 guzti oien artetik

 jaso dedan

 maite-min agurra.

 

 


inprimatu