|
Gabon-poema
Legor
Illunpean ebillen erriak
argi aundi bat ikusi dau.
(Isaias 9,1)
Gizona lurrean
bidazti antzitsu;
arnasaz puztuko
globoa.
Gora ta gora nai;
baiņa, zast!
estanda, utsitu ta
beera.
Gora, gora nai!
Ezin. Beera dator.
Beea, argi bako
trokarro tristea.
Otz, ezo, lokatza...
Besoak kurutzatu;
gorputza biribildu;
burua oiņetan.
Zirkiņik ezin.
Adorerik ez.
Argia falta,
arnasa.
Giarrak gogor.
Odola geldi.
Beroa bear,
beroa.
Noizbait dager
goitik argi
zorrotz, mee,
erraņu leun,
bizigarri.
Laztandu dau
giza boila...
Zirkindu au
motel, poliki.
Edatuz doa
argitasuna
troka baltz, itsu,
itunan,
dizdiraz, beroz
bizitzaz, alaiz,
ustez beteaz
goi-beak.
Zuzpertu da
giza kikil;
puz globoa.
Gora, gora
ortzi-ego
zabaletan,
argiaren
sorburuan
pulunpatzera.
|
