58-ko kinto lagunei eskeñiak

Usarraga-zar

 Gordean ezin eduki leike

 jaunak ainbat anaitasun,

 itxaro nuen egun eder hau,

 noizbait iritxi bear zun.

 Azkoitiarrak zuen deiari

 kantuz nai diot erantzun,

 O! nere itzak bijoaz egan,

 munduak ditzala entzun,

 nere barrengo sentimentu t

 a poz-irri denen erantzun.

 Gure talde hau bazirudien

 zegola lotsaz gordeta,

 batasunaren aizerik gabe

 bakardadean golpeka.

 Iñori ezin errurik eman

 nik-e badet orren kulpa,

 ardien gisa bildu gera gaur

 norbaitek jo du turuta,

 hau egin dunak ondo merezi

 luke urrezko tronpeta.

 Gure gertuan jaitakuak

 batzuk badirade illak,

 gu bezelaxe Aberri onek

 maite zituen mutillak.

 Zoritxarrean zuentzat garaiz

 abestu zuten ezkillak,

 artu gaur gure biotz barrengo

 agur da otoi ixillak

 pake gozotan gorde zaitzaten

 atsedenezko oialak.

 Ildakoeri atsedena ta,

 bizi geranoi pakea,

 guztion «Aita», ain zail altzaizu

 gizonari ematea?

 Erri bat gera, erri bezela

 nai genduke irautea,

 bada zer egin, eta luzatu,

 Euskaldun bizitz epea,

 etsaiengandik askatu arte

 gure Aberri maltea.

 Gure urteak badijoazte

 asko dira igaroak,

 atzo gazteak, gaur aitak gera

 eta biar aitonduak

 Guk egiñaren on edo txarra,

 jaso bear du geroak,

 mintza Euskera, maite erria,

 gorde oitura lengoak,

 oiñarri hauek utzi ditzagun

 geroz da sendoagoak.

 Agur anaiak amaitutzeko

 auxe nai dizuet esan,

 daraman baino poz geiagorik

 ezin dezaket eraman.

 Gizatasunez egin daigun lan

 ordeka edo aldapan,

 zuen emazte, seme-alabei

 nere gorantziak eman,

 ea datorren urtean ere

 olaxe elkartzen geran.