Eriotzako mugan

Biurko

 Iltzear al

 nindagon orduan?

 an ninduten

 etzanda oiean.

 Bat batean

 dardar izugarri

 sartzen zaio

 nere gorputzari.

 Taupadaka

 biotza lenengo...

 ixilikan

 gertatu da gero.

 Nere gorputz

 gogor eta geldi

 zugatzaren

 enborra dirudi.

 Ezin jaso

 beatzen bat ere;

 ikusterik

 begiak eztute.

 Entzuten dut

 aldekoen itza,

 neri, aldiz,

 eziñezkoa da.

 —«II ote naiz»

 nere buruari

 diot, —«ala

 oraindikan bizi?

 Adimena,

 erne onezkero,

 Jainkogana

 begira gozaro.

 Nere gelan

 norbaitzu negarrez

 azkeneko

 atsaren bildurrez.

 Erioa

 ate-joka dago;

 ezta, bañan,

 gelara sartuko,

 Jainkoaren

 baimenik ezpaitu;

 onen gabe

 alperrik diardu.

 Zeruraño

 barrendik dijoa

 nere otoitz

 zintzo ta beroa.

 Pakez bete,

 alai eta poztun

 Jainkoaren

 abotsa dut entzun:

 —«Itzul», esan

 dio osasunari

 ta —«alde emendik»

 nere eriotzari.

 Men diote

 egin bereala,

 Aren morroi

 biok diradela.

 Lengo negar

 eta zotin samin

 dira aldatu

 oraingo atsegin.

 Garbi ikusten

 gelako bazterrak,

 leiotikan,

 muño ta mendiak.

 Zerua da

 atzo bezin urdin,

 Zelaiean

 artzaia ardiekin.

 Oin, esku ta

 mingaiña askaturik

 neke oro

 joan dira nigandik.

 Zaude alai,

 ene biotz ori,

 emaiozu

 esker Jainkoari.

 Gora Jauna

 gizonen artean

 gora beti

 aingeru-taldetan.