Ibilli nabil

 ...Eta, ibilli nabil

 illuntzeko bakean,

 bide ezkutuak-zear,

 neure gogoaren ameseri jarrai,

 leizar-makillea eskuan,

 ortozik,

 gogoa minbera,

 oiñak odoletan,

 sasirik-baso,

 uri ta baserri

 nekatu, gosekil eta

 atsekabetuen artean

 arimea eskuetan dodala,

 gorputzaren ezezkoak bazterturik,

 guztieri on egiteko ustez,

 zuzentasunarren ixuritako odolez

 ezkoturiko zidor naasietaz,

 gizarte obeagoaren amesez ildako

 gorpu izoztuen atean.

         Eta,

 guztia daurkit itzel,

 itzel eta maitetasun bagarik,

 mundukeriak zapuztutako

 ames zuzenen ondakiñez beterik,

 andikeriaren aro ziztriñean narrazturik,

 arrokeriaren esi lizunetan marapillotuta:

 Guzti-guztia giza-ondarin

 atsituz des-eginda.

         Otzaz dar-dar, billoizik,

 sabeltxuak ikol,

 gorputzak zikin eta argal,

 arimak argi,

 agiñak zorrotz,

 begirakune tamalgarriaz

 zabal-zabalik begi aundiak

 dakustaz, atsekabetsu,

 ezeukien ume larriak.

         Eta,

 neure atsekabean amildurik,

 zapart dagist neure izate guztiak.

         Jo ta apurtu,

 erre ta kiskaldu,

 errudunak erail eta,

 zuzendu egin gura neuke mundua:

 Errudun dongeak ondatu...!

         Baiña,

 nortzuk nituke errudun?

 Guztiok apur bana ez ete-dogu

 zoritxarreko biurtu mundua?

 Guztiok ez ete-dogu jarri izan, gero,

 gizartera ezbearrak ekarteko

 indar ezkutua?

         Eta neure burukoikeriaz lotzaturik

 negar-anpulu garratzak izuri dodaz,

 begi bietatik;

 odolezko malko gordiñak

 biotzaren barru-barrutik.

 Eta neure erkintasunaz minduta,

 neurekeriz estalita indargeturiko

 giza-maitasunaren billa asi naz

 neure gogo saminduan.

         Eta,

 lotsaturik,

 (zabarkeriaz minduta)

 izakera barria aurkitu dot

 neure izatearen barren-ondarrean,

 neure barru ezezagunaren

 ezkutu ixillean.

         ...Eta, ibilli nabil,

 illuntzeko bakean,

 gizarte saminduaren

 ezbear eta atsekabeen artean,

 zoritxar guztiak arindu gurean.