Aita

Aita Anasagasti

 Bai zala lurrik onena:

 meia, sakon, negarti!

 A bai zala lur gozoa,

 euriaren emazti!

 Nekazariak bai diño:

 au da sabel biguna!

 Baserritarrak ostera:

 au da urrezko kutxa!

 Baiña lurra, bakarrik lur,

 ta itxaropen aundia.

 Lurretarik bikaiñena

 lur utsa, alegia.

 Bein batean agertu zan

 azi txiki, txikiña.

 Zein zan iñork ez zekian,

 baiña sartu lurrian.

 «Lur au ainbet maiteko det,

 nere egarri dagona.

 Egarri onek ekarri nau

 urrunditik auzora».

 Lurra zoratzen dijoa,

 negarrez busti narru,

 kantuz bialtzen du keia,

 arnasa gorde barru.

 Lotsatu da. Itxi ditu

 begi-ateak xamur.

 Ixildu da bere oiua.

 Ames-kabi indartu.

 Lurrean kimua jaio,

 kimutik zugaitz sortu,

 arbolan lorea jolas,

 lorean jaio frutu.

 Ama, lur bikaña ziñan,

 garbi, sakon, biguna.

 Azia etorri ezpalitz,

 beti lurra, lur utsa.