|
Ezbaitasun
Muniategi'tar Sabin
Lurraren altzo,
gerri zabalean...
amazortzitik ogeirako
gogo,
irudimen,
odolaren
aizetasun ariņez
ta, amets-dariozko
maite-egada betean,
izatekotan... izan!
Ai! ene,
ene biotz!:
zer,
noiz,
nun,
nola izan!
Amets-egoz,
aizeņo arin batek ikutua,
goraka nebillen bai,
bere agerkera,
mirari aundi,
pozgarri ori...
nun,
noiz,
nola egituko ote zan.
Olaxe,
izango ala ez izango...
burua bero,
oņak otz...
ai, ene biotz!
Aintzane,
Gorane,
Nekane...
begirik begi,
ainbeste zeru
biotz-bitarte!
Egunak igaroaz
beti,
nun,
nola
gertakizun,
biotzeratze
elkarbide eder ori,
noiz izangotan.
Beti
begirik begirako
lilluramen,
ezbaitasun itsu,
itunez nebillen
norezka
gelditua...
Biderik egoki,
biderik artez,
biderik bideena
zein ote zan
ezin bereziz...
Illargia ere,
beti illargi...
(odei arteko maitale
zoro garbi)
goietan zurbil,
(tarte-marteka)
esturaz zebillen
odei aztun,
odei beltzari,
nola igesi...
Alere,
zerudi
goi zabalean,
izarrak nekusan
diztikor,
ain argi!
Batzuk emaitza betean,
besteak ernemin,
ain urruti...
ortziaren azkenik-eza
ta, aunditasuna,
adiraziz.
O, biotz!
ni ere,
neure
maite itzalez,
neure
amets-gurarizko
gazte itxaropenez,
gau-giro bigun
ta, aizeņo,
argi txuri baten egoetan
bide billa nebillen,
Illargia bezela
odei artean,
bidemin...
Zein ote zan,
neure begidun begi...
txuri?
urdin?
beltzeran?
Begiak begietan,
bat eta bik
maitezka,
nerezian neunkaten,
biderdi estu,
gurutzetu batean
ezbaitua.
Geldi-geldi neunkaten bai,
urrezko biotz-katez esitua;
lurraren arnas gori
ta, bere lore-lurrin
arantza zorrotzez
zauritua...
neure izate,
gogai, itxaropen,
gogo guztiarekin
argi-itzalpean,
gurari bizian
neunkaten,
ain gogo sentikor,
ain gogo arin,
ta, biotzondo goigarri,
egatian bildua.
Eta,
ameskor,
eder-goizale ziran atz biziotan
ta, dana zorion-apurrez oretua,
bizia zeridan egan,
begietara begira,
maitezko lillura
ta, egarri bizian...
ia, neure bide,
neure benetako izar,
neure
bizitzako argi-itzalpe garbia,
hiderik bidezkoena zein ote zan
|
