Ogia

Muniategi'tar Sabin

 Ai!, ez gero,

 ez, bein ere

 ez esan,

 garitza bat

 bere, gogozko aize,

 aizeño bigun baten ikutura

 makurtu

 ta, uintzen danean...

 ez esan,

 Udalen

 goiz garbiko

 eguzki intzetan,

 buruz-buru,

 aizearekin zibu

 ta, kulunka,

 ari diranean...

 ez esan,

 garitza bat

 benetan begiko,

 benetan ikusgarri ta, ederra,

 eder-ederra eztanik!

 Lugiñak,

 bere eskuetan artu

 ta, lur landu,

 lur garbi ezean

 maitasunez erein

 ta, lurreratu zuanean...

 ale,

 gari ale txiki-txiki bat,

 besterik ezertxo,

 ezertxo ere etzan...

 baña,

 «txikia nintzan,

 aundia nintzan...

 Maiatzean,

 burura nintzan»

 Ikus orain

 lengo,

 gari-ale txiki ori,

 zein landara ederra dan;

 ikus,

 ain udaberritsu,

 aizearen menera dabillen

 ezetasun-itxaso,

 burutza eder ori!

 Gero,

 uzta garaian,

 buru mardulezko

 lasto bellegi,

 ta, urregorrizko alez,

 irin txuri,

 ogi mami...

 Iaungoiko Berbera

 izatera,

 iritziko dan

 Betikotasun Mirari!!