Gau ankerra

Aurraitz

 Arrats baltz arek munduaren

 azken-aldia zirudian,

 oiñaztu ta juzturi,

 aize indartsu ta euri.

 Uste zatekean ormak be

 ikara egin eukiela.

 Soin otzetan gogoak bero,

 gauaroa baizen artega

 gengozan, berein gazte,

 biotzak gogaiz bete,

 jazokune itzelai begira

 eriotzarako gertuta.

 Barruko aro zikiñean

 erio-anotsak zemaille.

 Didar eta erosta,

 iskilluen zarata,

 giltz-ots eta zapladaz naste:

 Erio zan gelarik-gela.

 Dana itzel, ixil, its eta otz

 egiazko mundutik landa.

 Eun oldoz buruetan,

 Erri ildua gomutan...

 Asko izan ziran autatuak,

 gau atan, odola ixurtzeko.

 Erio ixiltsu gaberdian

 biotzen taupadetan, anker.

 Mundua ardura barik,

 soraio eta ixilik.

 Ta erru bako odola, goiztar,

 Aberri-bide ezkutuetaz.

 Odolez agertu zan goiza

 baitegiko leio-ertzera.

 Begiak egien itz,

 biotzetan suak diz.

 Gogai-indar barik jasangaitzak

 gendukezan ordu latz areik.

 Egunak its, gabak areau;

 ostikopean duintasuna.

 Naiz-ta guztia galdu

 ezin naiteke mutu:

 Nagien loa jagiarte

 enaite ixildu, ezelan be.