Otoitzez

Otsalar

 Jauna:

 Dakus, oiñutsik dijoan umezurtza;

 etxerik gabe dabillen agurea.

 Ta eman zure begirapena.

 Dakus, goseti dan gizona;

 anaiak bortxatu duten emagaldua.

 Ta eman zure itzala.

 Dakus, erri menperatua;

 preso dagoan gizona.

 Ta eman zure eskua.

 Jauna:

 Agertu zure almena

 beartsuaren alde.

 Kontuan izan

 asko dirala argi gabe.

 Lapurtu zituztela beren ondasunak.

 Nekearen nekez

 galtzen dijoaztela beren osasunak.

 Naigabearen garratzak

 xurkatu zituztela berentzako ziran eztitasunak.

 Orain, zabarrak dira. Zabarrak!

 Zabarra bai da aurrez-aurre

 duten mundua.

 Ta eman itxaropena.

 Jauna:

 Esan, agindu! Arren!

 elduko dala ordua

 ta egunsentiaren zabalkundea.