Illargipean
Muniategi'tar Sabin
Illargia, argiz bete-betea
ta, izarrak dizdiz...! gau-aro txuri!
Bide bazterretan
bizidun, landare, guztia zan
ikara goikari.
Arto-gara txuri-gorriak eze,
landak orlegi...
dana zan lurrin gozo, usai eme,
dana bizitza guri, bizitza
lerden, biotzkari.
Barne-muinetan gora,
o, ze egazkada lilluragarriak
ederrik ederrera;
eskurik eskurako
ikututxo arin, amets pozgarriak!
Gozotasun eztiz
zure dei ixilla,
esku billa... ai! nereka zetorren
unerik unera,
begi ninietan biotza ager-aziz.
Ni, beste nerean...
nere illargi, nere izarrera
biotztua nengoan,
zure maitetasun sugar bizia,
betiko ez-ikusi ta, ezetsiz.
Zure begien eskari samurra,
zure ezpanetako irriparre
itxaropen goria,
gure nai ezberdiņetan aldenduz
ai! eztakit ez, nora itzuli zan.
Nere erantzuna
beste mundu baten pozera zebillen,
beste itxaso, beste ur baten billa,
kidezko iturri, atsegin batean
gogoa nun asetu eta, atseden.
