Gau-eresia
Muniategi'tar Sabin
I
Aize bigun ezearen egoetan
Udako gau argitsuz
ta, zeruetako bidez
izarbera,
eder-gosez...
O, Illargia arinketa guztian
izkutu-mizkutu,
goietatik bera
aoketa zorgiņez,
erririk erri
mundua agurtzera iatsi zan,
berri ekarte maitetsuz
biotzik biotzera
alako, ikutu
laztan-gelgarri
zerutar usai,
amets baten lorrez...
Eta, zeruak zeru
bai, aundiki
eta, galaitsu...
Izarpean, egalez-egal,
bere arpegi zurbillarekin
odei beltz illunetatik iges,
goitar eskuakin
izpirik izpi,
agurka...
ai! intzirika etorri zan bai,
maitebera
itxasoz-itxaso,
mendirik mendi
biotz deika,
ederrez gaindua!
Eta, itxas-uin
eta, lur-lore zale...
Aize egaztariz arrotu zan
bai, ur azal
eta, zelaietan;
bere argi emez
ixil-mixil,
eta, txipili-txapala goxoz,
itxasoa zerutuz
ur bare, sakonetan!
II
Bitartean, eskuz-esku, begipe,
ai! ze notintza! Dan-danak lurrean
itxaropenez zeuden, maite-miņez...
O, Illargitxo, Illargitxo goikari!
danak noiz agertuko ote ziņan
eman gurazko nai, eskeintz betean;
danak biozbera, eresi bizian
ezetasun argiz, goi-giroz munka,
odol gaztearen biotz-irakiņez!
Ta, garitza gordiņetan, urduri,
galburuak zibuka zeuden ederrez,
artotza berbetarantza begira
aizetxoarekin, esanak esanez...
ai! nola aotu diran gau argiz
danak, illargimin, zeruetaratuak
danak xurrumur begikoz galduak
zorion-ikara, ta, amets-eskuartez!
Itzal-argizko biotz-ezetasun
amestegi loretsu ta, garbian,
giro epelaren aize bigunez
alako, gurari eder, eme bat,
alako, izan-min, gogo aundi bat
eresiz gaņezka nabaitzen zan bai,
dana, egadatxo-resutsuz betea
dana, ler-zori kukullutxo emez...
Alere... Izar-doņuz, egabera,
egun-sentiaren itzartze garotsuz,
ta, goizaldeko eguzki-sorkeran
danari, ai! danari, aurrea artuz
kaņaberadi arteko egadatan,
ta, erdi-negarra zan dei alaitsuz
urretxindor baten eres biguna,
zeru bazterrakin nagusitu zan!
