Kai aurrian
I. Olabeaga
Bizitzaren ertzian
daukat nere batela,
lokarriz lotua.
Zu irrikaz, zai ta zai,
etorriko ote ziran
nere ontzitxura.
Ondartza ixillian
ez zaite, arren, egon;
zatoz, bai, barrura.
Arraunatu dezagun
biok sendo, indartsu.
Gauzen itxasura.
Guazen oso urruti,
txit urruti; begiak
lurra galdu arte.
Ura, zerua... ta zu
nerekin, bateltxuan.
Orixe dut maite.
Zurekin ez bait-dago
ekaitzerik, eraman
ezin ezakenik.
Lotan egonik ere,
danen Jabe zerala
aitortzen dizut nik.
Zurrunbillo, txaramel,
itxas asarre beltza...
ez dizuet bildur.
Daramadan lagunak,
biurtzen nau ziaro,
indartsu, bioztun.
Itxas zabal erdian
gaua bait dala motza;
eguna luzia.
Goian, zillar dirdaia
gauez; egun osoan,
eguzki argia.
Zureganako detan
irrika, eztitu zait.
Iraun nerekin
beti. Bare, ozkarbi,
zeru azpi urdiņan,
illargi bizi dedin.
Itxoin egun-senti...
Gaur berandu etorri;
illuna luzatu.
Itxaso, zaude geldi...
Kolokatu polliki...
Jauna ez esnatu.
|