Olerkari bati
Jautarkol
I
Oroituko zera, noski... Udaberri egun batez,
bidean alkar topatuz, lotu giņan maite-katez.
Parnaso-bidean gora, neke-izerditan nijoan;
eldu nintzan pagadira, t'eseri iturri-ondoan.
Laister an ziņan zu ere, gazte ta ametsez betea,
eskuan zenekarrela garaipenaren lorea.
Olerkarien koroia jarri zizuten buruan,
ta txaloz sartu zinduten euskal-Parnaso-barruan.
Geroz etzaizu zimeldu zure garaipen-lorea:
geroztik dirdiratsugo zure koroian urrea.
Eder-miņez gaxotuta jo zendun urduri egan,
zure miņa senda-nairik gallurretako aizetan.
Murgildu zenitun egak euzkiaren goi-argitan
t'eres sorgin izkutuak gauai oztu kolkotikan.
Zure kantaz baso zarra dar-dar jarri zan orduan;
txorik esna, ta ari ziran kantari zure inguruan.
Maitez zauritutako uso urrumakorren samiņez
sartu ziņan bizitzaren baratzean berriz miņez.
Ta maitasun-bide-ertzean eseri ziņan egarriz,
ta ikus zenitun maiteak ase-eziņaren min larriz.
Maitaleen lore-barnean ikus zendun ar zikiņa
ta urrezko maite-edontzian nasturik ezti t'ozpiņa.
Zure maitale kutuna etzenduan arkitu iņun:
Eder-iturrietaņo ega ziņan biotz-illun.
Zure biotz-irudia zendun irarri kantetan,
bizitza-zatiak bertan lagaz bizik odoletan.
II
Gaur jostallu ta urduritsu, mitxirrikaren antzera,
bizitza loretegian, olerkari, sartu zera.
Loraen alkar-izketak entzun dituzu arretaz:
biotza gantzutu dezu arratsaren malkoetan.
Loretegiko esian arrats-beran eseriaz,
ikusi dezu igarotzen giza-gurdia kirrinkaz.
Ardo-zatoak eskutan, poz-irrintziak airean,
odol-tanto, lore-igarrak gurdi-atzetik bidean
Zure barnetik kanpora jo dezu gaur, olerkari,
bertso arin-jostallutan gizarte-eresak kantari.
Lurrak bere beatz leunez ikutu dizu biotza,
ta irauli bertsotara zuk, lurkoi pozak ta mingotza.
Begitan josi zaizkitzun lurkoi-bizitza-argazkiak
kolkotik irten dituzu biurtuz kanta biziak.
Beren ega ņabar-meetan dakarte bizi-dardara,
kabi-ertzean ama-zai txorikumeak antzera.
Eder-izpien dirdira dute luma nabarrean,
euzki-izpiena arrats-beran, odeiak duten antzean.
III
Olerkari, zure kantak sartu utsez nere gelara,
utzi dute usai gozozko alako ikutu-dardara.
Izkutuzko ots eztitxo bat entzuten diet kolkoan,
ta azi mardulak ikusten dizkiet ega beroan.
Gutxik nabaituko dute zure lanaren sakona;
gutxigok egingo die zor zaien abegi ona.
Aiskide, ez dio ajolik: zure kantak uxa gora...
Zure kolkoko txoriak bialdu euskal-basoaa.
Nik bezela, aiskide batzuk, irikiz gela-leioa,
emango baidietegu aterpetxo bat goxoa.
Egoetan daramaten azia noizpait lurrean
ez ete da ernaituko elurra urtutzen danean?
Txoriņo egalariok, ekin txioka basoan,
t'egal-ikutu goxo bat utzi dardaraz gogoan.
