Eresi ixilla

Aurraitz

                                                   San Martin'dar Jon'erentzat

 Aiengiz kutuna!

 Bizkai maitea!

 Euskalerri zoragarria!

 Zeuekana biurtu arte ez da

 osatuko nire zauria!

 Matxaku'tik Gorbei-aldera,

 Laredo-aldetik Ermu'ra,

 zapartari yabilt gogoa.

 Lapurdi'tik Naparroa'ra,

 Zubero'tik Bizkai-aldera

 nire ames txauen aroa.

 Negua daukat gogoan,

 negu latza, Tropiku'ko

 bero larrien erdian.

 Malko goriz lurrundu yat

 euskal mendien ezea,

 ta utsik eta legor daukat

 barrua, galdu-atsegin

 txatalak betesten, zoli,

 goibelen erasoekin.

 Berein sastakaiz sastatu

 ta basoen ixillean

 erruki bage eraildua

 bedi Aberritik alde

 neban egun apurtua,

 ta jausi bedi gazte poz

 gaitzen bizkarretara, ta

 eortzi beie ixillean,

 erosta ez negar barik,

 erailleen gau baltzenean.

 Eta zantzoka ospatu

 basoan ezean, moxkor

 eta irrada ikustezkorrez

 maite-minduen garaitza,

 argi barria itxaronez.

 Mintiera nauka odolaren

 deiak gezi zorrotzenakaz,

 —bizirik... eta enaz bizi...—

 gau ta egun amesak egaz...

 Erraldatzearen mingotsa

 eio eziñik, min, biotza.

 ...Baiña oro apurtuko dot,

 —gaikoiak bebiz euren bidez—

 eta, Jainkoa lagun, geure

 baso marduletan negarrez

 itxi neban zorion-billa

 joango naz eta, betiko

 laztandu Aiengiz'ko baso

 basoan, Bizkai orlegiko

 mendarte amesgarrietan,

 —eguzkiak urten baiño leen—

 eresi ixillak baranoan...