Laztan bero batean zorabiaturik

Otsalar

 Laztan bero batean zorabiaturik

 mende oso-osoa da bertan galdua,

 besoetan estutuz erazko gogua,

 taupada miñetara bularrak loturik.

 Landarezko alorren zabal ezeetan

 Uztak garrez suturik, barnean dizdira;

 arimak urrumazka igesikan dira,

 bere asmo txaramel exkutupekoan.

 Zelai eraberako belarrak erori

 arkaitz emiltegi mukerrez biurtuz,

 baña gogo bortitzak soberan samurtuz,

 laztan zorakorrean biotzok nabari.

 Biotz-muñetatikan sua dario ta

 zurmur otsak baso sakon solletik.

 Baña, kantu atalak matrail epeletik,

 gazigezak bezela, zurdak erreta.

 Gorputz ikaratuak pekatu beldurrez.

 Maitemiñentzat ezta gaua orren beltza.

 Biotzetan pizturik bada argikuntza,

 sagar lorriñak bakarrik dira sugez.

 Illunaren ixillak oro bildurik,

 ezpañetan erori mozkorti gozoa

 maiteki ixuriaz antoxin ardoa.

 Orduak geldirik, bizitza igesik.