Arkaitzaren gainean

N. Ormaetxea, Orixe

                                                             In principio erat.

                                                               Asieran ba-zan.

 Asieran ba-zan.

 Gizonen izkuntzan

 dio Ioanes'ek

 «Asieran ba-zan».

 Iaungoikoagan

 izandurik ez da,

 izanenik ere.

 Zuzenago Kristo'k

 «Abrahan zan baiño

 lenago ni ba-naiz».

 Naiz besterik ez da

 gure Iaungoikoa.

 Naiz'ek esan dit»,

 dio Moises'ek.

 Izandua naiz ni.

 Zer izandua?

 A verte faciem,

 saiestu begiak,

 ene Iaungoikoa.

 Nik neronenak

 lotsaz ixten ditut

 zer izandu naizen

 ez ikusteko.

 Ezker alde ontan

 zer leize aundia,

 zer tulunbioa!

 Zer izango naizen?

 Eskuiñ aldean

 or beste leizea,

 or zorabioa!

 Zorabear onek

 ez ote du nonbait

 senda-biderik?

 Eroritze ontan

 arkituko ote dut

 zeri eldurik?

 —Bai. Christus petra,

 arkaitza Kristo da.

 Au dut etxe,

 au igesleku,

 su nere gaztelu,

 au nere indar.

 Ontan eseririk

 nagola, ez naiz

 zorabiatuko.

 Arkaitz ontan

 arkitzen dut

 nik nere burua:

 naiz esaten dut

 naizantxo onek,

 zer izandu naizan,

 zer izango naizan

 buru eman gabe.

 Ba-naiz, Jauna, ba-naiz.

 Augustin bezala

 milla pusketan

 or naiz ibillia

 ni ni ez nintzala;

 ez, ez, ni nintzala.

 Orain ustez,

 Zure erruki aundiz,

 ez naiz ordukoa.

 Bilduak ditut

 nere puskak oro

 neronengana.

 Obeki esan,

 bildu naiz guzia,

 Iauna, Zuregana.

 Emengo egona,

 emengo bizia,

 bai dala bizia!

 Malkor eta zelai,

 itsaso ta legor,

 dardar otzikaraz

 beren koketatik

 atera ba'litez,

 emen nagoke,

 arkaitz ontan sendo.

 Au bai atsedena!

 Nora nindoake

 egon au utzita?

 Nere inguruan

 zora bedi lurra,

 egin beza marru,

 ziztuka asi bitez

 bi tulunbioak

 nere bizi au

 iretsi naiean.

 Atxiki nakion

 indar guziez

 arkaitz dan Kxisto'ri.

 Emen egongo naiz.

 Kristo'gaz batean

 nere neurritxoan

 ni ere ba-naiz.

 Pizten naizenean,

 esan dezadala

 puska guziekin

 oso-osoan: naiz.