|
Olerkaria
G. Manterola
Olerkari! abeslari
Zerk zarabiz amesez?
Zerk zarabiz azalgaitza
esanguraz yoranez?
Zuk dakusu Izadian
diz-dizka dagoana,
Yaunaren esku altsu,
gogoratzen dautzuna.
Ori zer dan? Nik ez dakit,
zerbait sumatu arren,
zuk barriz ikusten dozu
gizon askok baiņo len.
Egi? On? Edertasuna?
Iru gauzok batera?
Ala zerbait geitxoago
iru gauzon gaiņera?
Zer da ori ain ikusgaitz
izanik dakusuna?
Izaki orok Yaunari
eskarrez dabiltsona?...
Olerkariak.
Nik ez dakit garbi zer dan,
ba-dakit eder dana,
ba-dakit nire biotza
lilluratzen dabela.
Nire barru somatzen dot
alango ames gozo,
zoragarri, maitagarri,
poztuten nauna oro.
Ez da baiņa ames utsa,
eskutu-bide baiņo;
Egiaren diz-diz onek
naroa zeruraiņo.
Alan be artega nabil,
azaldu nai ta ezin...
somatzen dodana eta
esana ez da bardin.
Ori da olerkarion
buruaste latzena,
somatzen doguna baiņo
urriago esana.
Igarle? Ameslaria?
Ez dakit nik zer nazan;
ez uste yakin neikenik
lurreko bizitz ontan.
|
