Agur, Maitere

Loidi'tar Paben

 Ixil-ixil mintzo da

 iltegiko landa:

 Emen bizi gaituzu

 lurpean etzanda,

 gizartetik berexi

 gaitz batek emanda;

 illak bizi-miñaren

 minbiziak janda.

 Gu ekarri ginduzen,

 laister zure txanda.

 Eriotz zure billa

 ortxe bidean da.

 Lapur-antzera dator,

 t'ez jakin ordua.

 Gazterik ederrena

 ustuta dijua

 Ille-kixkur, begi-beltx

 ogei urtekua;

 azal txuri-gorria,

 borobil muxua;

 barruaren ixpillu

 irripar goxua.

 Oraindik ikusten det

 Maitere gaixua.

 Buruz ondo jantzia,

 apal orraztua;

 garbi-alaia bezin

 biotz onekua;

 gurasoen atsegin,

 eliztar zintzua,

 gizartean geienak

 begi onez jua.

 Orra eriotzaren

 ausardi gaiztua

 Gazterik ederrena

 ostuta dijua.

 Aita-aniari musuka.

 Gero loxintxetan:

 «Zur ibilliko gera

 zuen esanetan.

 Ez naiz gaur exeriko

 ni motozikletan»...

 Usoa bezin alai,

 pozaren egetan,

 etxetik irten ziñan

 eguzki erretan,

 jai-arratsaldearen

 iruterdietan;

 txuri-txuri jantzita

 panpoxa benetan,

 krabeliñaren odol

 gorri ezpaiñetan.

 Ara pinpilinpauxa

 marrubi-loretan...

 Zure berdiñik etzan

 erromerietan.

 Añorga'n Karmeneko

 pelota jokua.

 Ondoren bizi-bizi

 asi zan soiñua,

 Maiteren aizkeneko

 krixkitin-saiua.

 Buruko min da, ziplo!

 dantzari yaiua.

 Jolas-orduan il da,

 ordu autatua,

 beti bait zegon ura

 iltzeke gertua.

 Gu penetan utzi ta

 poztu du zerua;

 lurrerako ez nunbait

 sortu aingerua.

 «Agur, etxeko danak

 eta lagunarte;

 agur, jolastokiak,

 Añorga, Lasarte.

 Zerua izan bedi

 danoren alkarte.

 Nere alde otoitz bat

 eta... gero arte».

 Negarrez du apaizak

 illetan otoitza;

 negarrez zure kutxa

 egin dun arotza...

 Soñaren jabe zital

 orain eriotza;

 estalki bota dizu

 gabaren lur otza...

 Lur-gaiñean erriak

 loretan biotza...

 Etxean illun dago

 sukalde-txokua.

 Otoitz orduan dar-dar

 ta gurutzetua

 maitez estutu zindun

 amaren besua;

 ixil-miñetan zutik,

 geroak poztua,

 fedez indartu zindun

 aitaren gogua.

 Eten gabe or dezu

 eliz-erregua...

 Illobiaren itzal

 gurutze santua.

 Ordu samiñ auetan

 bai atsegin dala

 amatxoren biotza,

 aitaren itzala,

 zure oroipenetan

 alkartzen gerala.

 Bakoitzak artu duan

 lanbidearekin

 zeruko aldapari

 bear diyo ekin.

 Ortan gelditu gabe

 zebiltzan zurekin

 jostorratza ta ariya

 klarionarekin.

 Laguntzaille ona zu,

 eskatzen apala;

 lanari jarraitzeko

 etziñan makala.

 Ta gaur ixilik zaude,

 egarri zerala?

 Guk amaituko degu,

 otoitz egiñ ala,

 erdi-josirik utzi

 zenduan mantala.

 Ba-zuten zure lanak

 zeruaren usai.

 Lantokitik etxera

 azkar etorri nai,

 amari laguntzeko

 bearretan alai;

 lanpetua ta zure

 lana zorion-gai...

 Zeruan ere ezin

 egingo dezu jai,

 aingeruak daude ta

 jazteko zure zai.

 Or dezu ate-joka

 auzo samindua,

 zeruan ikusi nai

 zure jarlekua.

 Erriaren negarra

 erruki, Jainkua.

 Laburra da bizia,

 eriotza lua...

 Esnatu ziñaneko

 zoriz aldatua.

 Jaunagan bizi zera,

 betiko piztua;

 lengo antza ederra

 aintzaz edertua;

 errugabe maitatuz,

 ainbat maitatua.

 Agur, bai, gero arte!

 Egin zuk modua,

 or asetzeko gure

 zorion-gogua,

 zurekin alkartuta

 gurtuz Jaungoikua.

 Ura laztan-iturri

 beti-betikua,

 ta gu kanta-kantari

 maitasun-lelua.

 Igeldok egarri du

 oraintxe zerua.

 Emen utzi diguzu

 oroigarri miña:

 Meza-liburu eder

 eta manteliña;

 Maria'ren alaben

 lokarri urdiña,

 intzentsu-usaiarekin

 sarri eragiña.

 Eskutan daramazu

 gurutz-ikurriña,

 soiñeko txuri-urdin

 eztairako diña,

 zeruan jai dala-ta

 zuretzat egiña.

 Goi-erromerietan

 poztu alegiña,

 dantzatuz arin-arin

 txistu-danboliña.